اسطوره سازان تمدن ایرانی

ایستگاه راه‌آهن «کینگز کراس لندن» محل برگزاری جشن طرفداران دو آتیشه مجموعه رمان‌های تخیلی «هری‌پاتر» شد.
به گزارش ایسنا به نقل از نشنال، علاقه‌مندان به مجموعه داستان‌های «هری پاتر» و دنیای جادویی حیرت‌انگیز آن، بیست و پنجمین سالگرد انتشار «هری پاتر و سنگ جادو»، نخستین جلد از این مجموعه داستان‌ها را در ایستگاه راه‌آهن «ایستگاه راه‌آهن کینگز کراس لندن» جشن گرفتند.
در کتاب «هری پاتر و سنگ جادو» متوجه می‌شویم که دانش‌آموزان مدرسه «هاگوارتز» برای رسیدن به این مدرسه باید از سکوی نه و سه چهارم در ایستگاه راه‌آهن «کینگز کراس»‌ استفاده کنند. البته دانش‌آموزان باید با عبور از وسط یک دیوار مشخص در ایستگاه راه‌آهن «کینگز کراس»‌ می‌توانند وارد سکوی نه و سه ‌چهارم شوند و این کار برای افراد عادی امکان‌پذیر نیست.

سریال‌های شبکه نمایش خانگی علاقه خاصی به تاریخ ایران پیدا کرده‌اند، به نحوی که سریال‌هایی که داستانشان در بستر تاریخ می‌گذرد، بیشترین توجه را به خود جلب کرده‌اند.هالیوود عاشق تاریخ است! این جمله آغازین مقاله‌ای است که «اسکات آلن متزگر» با عنوان «آیا فیلم‌ها روش خوبی برای یادگیری تاریخ هستند؟» نگاشته است. آلن متزگر استاد دانشگاه پنسلوانیاست و حوزه تحقیقاتی‌اش روش‌های آموزشی است. وی در مقاله مذکور سعی کرده با آمار و ارقام نشان دهد چقدر هالیوود به ساخت فیلم‌های تاریخی علاقه دارد و چقدر ساخت این فیلم‌ها می‌تواند مردم و به خصوص دانش‌آموزان را به تاریخ علاقه‌مند کند.
این استاد دانشگاه همچنین به تحقیقاتی در امریکا و استرالیا اشاره می‌کند که در آن معلمان تاریخ مدارس به صورت هفتگی تاریخ را به وسیله فیلم‌های سینمایی به دانش‌آموزان نشان می‌دهد. وی معتقد است ساخت فیلم سینمایی «فارست گامپ» باعث شد در خانواده‌ها درباره رخدادهای جنگ ویتنام بیشتر صحبت کنند و یک انتقال تاریخی بین دو نسل جنگ ویتنام صورت بگیرد (نسلی که جنگ را لمس کرد و نسل نوجوان که ذهنیت درباره آن نداشت).

اندلس، صحنه فیلم‌برداری و گردشگری
اسپانیا، کشوری با تاریخ غنی و بناهای زیبا، یکی از مقصدهای گردشگری‌ست اما بناهای قدیمی و تاریخ اسپانیا تنها دلیل ورود گردشگران به این کشور نیست و بعضی از مسافران برای دیدن صحنه‌هایی که در فیلم‌های مطرحی مانند آلاتریست، روزی دیگر بمیر، با او حرف بزن، جنگ ستارگان و چندین اثر دیگر دیده‌اند به این کشور سفر می‌کنند. چند فیلم در اندلس ساخته شده و گردشگران برای دیدن محل‌هایی که فیلم‌برداری انجام شده به این شهر سفر می‌کنند.

لورنس عربستان در آلمریا فیلم‌برداری شده و اولین فیلم مهمی بود که در این منطقه ساخته و از ۱۰۰۰ سیاهی‌لشکر، ۷۵۰ اسب و ۱۵۹ شتر استفاده شد. صحنه انفجار قطار در پارک ملی کابو دگاتا و صحنه جنگ جهانی اول در عقبۀ اردن در آلگارو بیکو بازسازی شده. صحنه‌های زیرآب بودن شون کانری، جیمز باند، در فیلم هرگز نگو هرگز در ساحل لوس اسکولوس و ال پالمرِ آلمریا فیلم‌برداری شده. شهر آلمریا، بیابان تابرناس و ساحل مُنسول چند لوکیشنی هستند که استیون اسپیلبرگ برای ساخت ایندیانا جونز و آخرین جنگ صلیبی انتخاب کرد.

سینمای فلسطین در چند سال اخیر دیدنی‌ترین و مطرح‌ترین سینمای جهان عرب شده است. فیلم‌سازان فلسطینی نه‌تنها در جهان عرب، بلکه در دنیای سینما هم اسم‌ورسمی پیدا کرده‌اند. کارگردانان مطرح فلسطینی با نگاه‌های متفاوت ولی کاملاً سینمایی به مسائل کشورشان پرداخته‌اند.

ایلیا سلیمان با دید سوررئالیستی و ابسوردش فیلم‌های دخالت الهی (۲۰۰۲) و زمانی که باقی می‌ماند (۲۰۰۹) را ساخته است، در صورتی که فیلم‌های هانی ابواسعد، مانند اینک بهشت(۲۰۰۵) و عمر (۲۰۱۳) کاملاً سیاسی‌اند و مستقیم می‌روند به عمق مشکل‌ها و مصیبت‌ها (بهتر است فیلم بی‌ارزش و هالیوودی کوهی بین ما را که امسال ساخت فراموش کنیم).

در میان تمام عوامل و گروه‌هایی که برای تولید یک فیلم سینمایی یا یک سریال تلویزیونی دور هم جمع می‌شوند گروهی هستند به نام سیاهی لشکرها که همانطور که از اسمشان پیداست در حاشیه هستند، درصورتیکه حضورشان نقشی اثرگذار دارد.
هنروران سینما
دورنمای سینما آنقدر فریبنده و جذاب است که هر مخاطبی را حتی در حد گذری کوتاه از ذهن، به دنیایی رویایی می‌برد که هیچ سختی و بی رحمی به آن راه ندارد. اما سینما هرچه قدر جذاب و رویایی باشد نیمه‌های دیگری هم دارد که درست نقطه مقابل این جذابیت و فریبندگی قرار می‌گیرد. سیاهی لشکرها از همین نیمه های سخت سینما هستند که وقتی سراغشان می رویم معمولا با افرادی پر گلایه‌ رو به رو می شویم. افرادی که زمانی با پرسه زدن های مدام در خیابان لاله زار به دنبال این بودند که شاید بخت یارشان شود و به چشم کارگردانی بیایند.

هنرور یا سیاهی لشکر؟

با گذشت زمان و تغییر مناسبات سینمایی، در حال حاضر از میان تعداد قابل توجهی سیاهی لشکر تنها تعداد محدودی از شیفتگان سینما هستند و بخش قابل توجهی به ویژه در پروژه های سنگین کارگران و کارتن خواب‌هایی هستند که به دنبال راهی برای تامین معاش سر از دنیای رویایی سیاهی لشکرها درآوردند. 

اگر بخواهیم مروری بر تاریخ سینما در کشور الجزایر داشته باشیم آنچه بیشتر به چشم می‌خورد سینمایی متاثر از استعمار و جنگ‌ است که درنهایت سعی کرده استقلال یابد ولی هنوز نتوانسته قدرت پیدا کند.
برای دستیابی به شناخت بهتر از سینمای کشور الجزایر که همواره متاثر از وضعیت سیاسی بوده ابتدا موقعیت جغرافیایی و سیاسی این کشور را مرور می‌کنیم. الجَزایر کشوری است در شمال قاره آفریقا، میان مراکش و تونس که پایتختش الجزیره نام دارد. مردم الجزایر عرب و بربر هستند و دین رسمی‌شان اسلام و مذهبشان سنی است. زبان رسمی الجزایر عربی است ولی به زبان فرانسوی و بربر نیز صحبت می‌کنند. در ژوئیه سال ۱۹۶۲ الجزایر پس از ۱۳۲ سال، استقلال خود را اعلام کرد و از استعمار فرانسه رها شد. پیش‌درآمد این رهایی هشت سال جنگ بود با صدها هزار کشته و سایه این گذشته همچنان بر مناسبات فرانسه و الجزایر سنگینی می‌کند.

اکبر زنجانپور بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون: بازی در سریال "ولایت عشق" بهترین نقطه در کارنامه کاری خود خواند و گفت: نقش و شخصیتی که در سریال "ولایت عشق" به من پیشنهاد شده بود زیبا، کار شده و درست بود و دوست داشتم آن را بازی کنم اما دلیل اصلی پذیرفتن این نقش بازی در سریالی بود که زندگی امام رضا (ع) را روایت می‌کرد.

کریستوفر نولان از آن دسته کارگردانانی است که به خاطر رفتارهای عجیب و غریبش مانند همراه نداشتن گوشی تلفن همراه و یا آدرس ایمیل و همچنین تمایل شدید او به ساختن صحنه های واقعی و بی نقص مشهور شده است. اما روشی که وی با آن به این خواسته می رسد کمی آزار دهنده است.

مارک رایلنس و بَری کیوگان که در فیلم اخیر کریستوفر نولان با نام «دانکرک» (Dunkirk) در کنار هم بازی کرده اند مصاحبه ای را با روزنامه ی ایندیپندنت در مورد تجربیات خود در این فیلم و آشنایی با کریستوفر نولان و روش کار او داشته اند. این دو اعلام کرده اند که نولان شیوه ی کارگردانی خاص خودش را دارد و برخی از قوانین خشن و سفت و سخت او باید کاملاً در حین فیلم برداری رعایت شوند از جمله این که هیچ صندلی برای استراحت بازیگران وجود ندارد و کسی نیز نباید همراه خود بطری آب به سر صحنه بیاورد.

ساختمانی در بالای خلیج گوانا بارای شهر نیتروی برزیل قرار گرفته که این روزها با عنوان موزه هنرهای معاصر نیتروی شناخته می‌شود. این موزه با سازه‌ای قرار گرفته است
بنابراین گزارش، موزه هنرهای معاصر نیتروی به دست اسکار نیمایر، معمار مشهور برزیل طراحی شده و به شکلی بی‌همتا، چشم‌انداز‌های پانورامیک ریودوژانیرو را قاب می‌کند. این موزه مثل گلی است که از میان صخره‌ها رشد کرده و بالا آمده است.
موزه هنرهای معاصر نیتروی هدیه کریسمس جورج رابرتو، شهردار وقت نیتروی به مردم شهرش به حساب می‌آید؛ زیرا وی در در جریان خرابی‌های سیاسی که برای تصرف زمین موزه نیتروی پیش آمده بود، زمین این موزه را با قیمتی کمتر از حد معمول از صاحبش خرید و بلافاصله بعد از خریداری زمین، طرح موزه را به شورای شهر فرستاد و پس از دو روز موافقت کردند تا موزه هنرهای معاصر در آن‌جا طراحی و ساخته شود.
شایان ذکر است؛ با انجام مذاکرات قطعی مرتبط با طراحی و ساخت موزه هنرهای معاصر نیتروی، قیمت زمین‌های اطراف به صورت چشمگیری افزایش پیدا کرد.

داوود میرباقری درباره بازی بیاد ماندنی مرحوم علی آزاد در سریال امام علی(ع) در گفتگویی توضیح داده است: «حالتی منقلب داشت و خود را به شکلی وامدار علی بن ابیطالب می‌دانست. چهره رنگ پریده و دگرگونش که گویی تولدی دیگر را برای این بازیگر رقم می‌زد، دیگران را نیز به خود جلب کرده بود. در یکی از صحنه‌ها قرار شد علی آزاد در نقش ابن عباس داخل چادر امام علی(ع) بشود و بیرون آید. قبل از رفتن، او گفت: داوود، من از علی شرم دارم که به چادر او وارد شوم، نمی‌شود صحنه را عوض کنی و مثلا از کنار چادر بگذرم؟ گفتم نه.

و او داخل چادر شد. منتظر بودیم که بازگردد، دقایقی گذشت، خبری نشد، او را صدا کردیم، خبری نبود. داخل چادر شدیم؛ علی آزاد داخل چادر جان‌به‌جان آفرین تسلیم کرده بود... و صحنه‌های باقیمانده را فرد دیگری به جای آن مرحوم بازی کرد.»

هر چند داشتن شهرک های بزرگ سینمایی جاذبه مهم سینمایی و گردشگری است و تسهیل کننده مهمی برای فیلمسازی است. اما دنیای سینما دنیای بی مرزی است. در حال حاضر نزدیک به نیمی از تولیدات سینمایی هالیوود در بیرون از آمریکا تولید می‌شود و استودیو‌های بزرگ و مدرن اروپا، کانادا، استرالیا و... بر سر جذب تهیه‌کنندگان و تصاحب بخش بزرگ‌تری از این بازار پرسود با یکدیگر رقابت می‌کنند. متن زیر مرور کوتاهی است بر چند استودیوی مهم خارج از خاک آمریکا.
که این بیانگر رقابت شدید شهرک های سینمایی برای سهم بیشتر از بازار تولید و بتبع گردشگری سینما است.

شهر سینمایی راموجی در 1996 نزدیک حیدر‌آباد  در هند تأسیس شده و با 6 میلیون و 700 هزار متر مربع وسعت محوطه، نامش را در کتاب رکورد‌های گینس به عنوان بزرگ‌ترین مجتمع استودیویی جهان ثبت کرده است. راموجی به جز استودیو‌ها و لوکیشن‌های متعدد سینمایی و تجهیزات مدرن تولید و پس تولید، با جاذبه‌ها و امکانات توریستی‌اش هر سال پذیرای نزدیک به یک‌ونیم میلیون گردشگر است.

یکی از بزرگ‌ترین شهرک‌های سینمایی کشور هند، جایی که منزلگاه تعداد قابل توجهی هتل است. این هتل‌ها همیشه مسافر دارند، چرا که گزارش‌های متعددی در مورد فعالیت‌های ماواریی و پدیده‌های غیر قابل توضیح پیرامون این منطقه وجود دارند و دهان به دهان می‌چرخند.

شاهدان خبر از نورهایی می‌دهند که لحظه‌ای در اوج آسماننند و لحظه‌ای دیگر سقوط می‌کنند. از طرف دیگر گفته می‌شود غذاهای باقی مانده در اتاق‌ها اغلب این سو و آن سوی اتاق ریخته شده و علائم عجیبی روی آیینه‌ها مشاهده می‌شوند. ظاهرا این ارواح بیش از مردان، مجذوب خانم‌ها می‌شوند، اغلب دختران خبر از نیروهای نامرئی می‌دهند که لباس آنها را می‌کشند یا گاهی حس می‌کنند که کسی به در ضربه می‌زند یا درها از داخل قفل می‌شوند.

بازدید از این مکان جدا به آن دسته از گردشگرانی توصیه می‌شود که دوست دارند به جای شنیدن داستان‌های دیگران، خودشان از نزدیک این قبیل حوادث را تجربه کنند

پس از گردشگری روستایی و ایجاد اقامتگاه های بوم گردی، حال پای لوکیشن های فیلم های معروف و بعضا تاریخی به عنوان مقصد گردشگری به این صنعت پرسود باز شده است

پس از گردشگری روستایی و ایجاد اقامتگاه های بوم گردی، حال پای لوکیشن های فیلم های معروف و بعضا تاریخی به عنوان مقصد گردشگری به این صنعت پرسود باز شده است. در حال حاضر صنعت پررونق گردشگری تحت تاثیر فاکتورهای مهمی قرار گرفته که شاید سابقه طولانی نداشته باشد؛ اما برای برخی از کشورها مانند فرانسه و اسپانیا و آمریکا، سالانه بیش از 50 میلیارد دلار ارزآوری داشته و نقش مهمی در تولید ناخالص داخلی این کشورها ایفا می کند.

رونق صنعت سینما از یک سو و استقبال بالای مخاطبان از سوی دیگر در چند دهه اخیر نقش موثری در ارتقای سطح فعالیت های صنعت گردشگری جهان داشت؛ به ویژه لوکیشن تصویربرداری برخی از این فیلم و سریال ها که به مدد تبلیغات، نقد منتقدان و همچنین اطلاع رسانی های اینترنتی و شبکه های اجتماعی، نگاه های میلیونی را به خود جذب کرده است.

لوکیشن های معروف کدامند؟

وقتی نام فیلم های جنگ ستارگان، سریال مشهور lost، ارباب حلقه ها، هری پاتر و... می شنوید، چه چیزی در ذهنتان تداعی می شود؟ بی شک فضاهایی از فیلم و سریال، نخستین موضوعی است که به یاد شما می آید؛ همین مسئله سبب شده که حالا این فضاها به جاذبه گردشگری کشورهای تولیدکننده این فیلم ها و سریال ها تبدیل شوند و ما در این گزارش به معرفی چند لوکیشن می پردازیم.

فیلمبرداری فیلم در سال ۲۰۱۲ در صحرای نامیب (Namib Desert) نزدیک به Swakopmund واقع در کشور آفریقایی نامبیا آغاز شد، فیلمبرداری این اثر بسیار سخت بود و ۱۲۰ روز طول کشید. در این بین گروه‌های محیط زیستی سازندگان فیلم را به آسیب رساندن به برخی گونه‌های گیاهی خاص و نادری که فقط مخصوص همین صحرا است متهم کردند. دیگر لوکیشن‌های معدود فیلم در Western Sydney ،Cranebrookو Potts Hill در کشور استرالیا انجام شده است.

خانه عباسیان یکی از خانه‌های تاریخی شهر کاشان است. معماری این بنا یکی از معروف ترین معماری‌های اسلامی و ایرانی است. صاحب این خانه حاج محمد ابراهیم تاجر کاشی است. در این خانه فیلم‌های زیادی مانند مسافر ری، ملاصدرا، خانه ای در تاریکی و... ساخته شده است.

حدود صد سال پیش حیاط بیرونی به یکی از تجار فرش کاشان به اسم آقای عباسیان به مبلغ هزار تومان فروخته شد. خبر خریدن خانه به این قیمت باعث معروفیت آن شد و بعد آن کل این مجموعه به خانه‌ی عباسیان مشهور شد.

این فیلم در ژانر زندگینامه، درام و رومانس به کارگردانی سیدنی پولاک در سال 1985 ساخته شد.

«از درون آفریقا» داستان زندگی رابرت ردفورد و مریل استریپ است. این دو در راه سفر به نایروبی در آفریقا، با یک ماجراجوی انگلیسی آشنا می شوند

برخی لوکیشن های این فیلم در جنگل های بکر نایروبی (پایتخت کنیا) یعنی جایی که تپه های نگونگ (Ngong) و دره گریت ریفت (Great Rift Valley) به طول تقریباً 6000 کیلومتر وجود دارد، تصویربرداری شده است.

بازتاب غرش سهمگین شیرها در فضای این منطقه، شنیدنی و در عین حال بسیار هیجان انگیز است. 

کشور مراکش بیش از آنکه دارای صنعت تولید فیلم باشد لوکیشنی محبوب برای فیلمسازان خارجی به ویژه هالیوودی‌هاست که بخش‌هایی از آثار خود را در این کشور آفریقایی ضبط کنند.
مراکش یا مغرب کشوری است در شمال غربی آفریقا که ساحلی طولانی با اقیانوس اطلس دارد و از شمال به جبل‌الطارق و دریای مدیترانه می‌رسد. کشور مراکش از سوی شرق با کشور الجزایر، از غرب با اقیانوس اطلس، از جنوب با کشور موریتانی و از شمال با دریای مدیترانه همسایه‌ است. پایتخت مراکش شهر رباط است. در این مقاله سعی داریم با سینمای این کشور آفریقایی آشنا شویم.

سینمای مراکش اوج و فرود زیادی را پشت سر گذاشته است که یکی از دلایل آن وضعیت حکومت و برسر کار آمدن دولت های مختلف و جنگ هاست. از سال ۱۹۱۲ تا ۱۹۵۶ فرانسوی ها این کشور آفریقایی را زیر سلطه خود داشتند و قوانین و سانسور خاصی را  برای سینما وضع کرده بودند. این قوانین تا سال های ۱۹۷۰ وجود داشت به طوری که تولید داخلی بسیار کم بود. از این لحاظ مراکش در مقایسه با کشورهای فرانسوی زبان (فرانکوفن) در آن سال ها تولیدات اندکی در زمینه سینما داشت و بدین ترتیب عرصه رقابتی خوبی برای فیلم های واراداتی بود. البته در سال های اخیر سیاست های فرهنگی مراکش تغییر کرده و به ویژه با تاسیس جشنواره بین المللی فیلم مراکش یک گام مثبت برداشته شده و این روزها سینمای مراکش صنعتی شکوفاست که در جشنواره های عربی، آفریقای یا غربی برنده جوایز ریز و درشتی می شود.

پیدایش سینما در مراکش

 سینما در مراکش قدمت طولانی دارد و تاریخ آن به یک قرن پیش برمی‌گردد، اما به طور مشخص نمی توان گفت در چه سالی سینما وارد کشور مراکش شد.

در سال ۱۸۹۶ «شوالیه بربر» توسط ژول ایتن ماری در مراکش ساخته شد. همچنین در خلال سال های ۱۸۹۵ تا ۱۹۰۵ کمپانی لومییر حدود ۱۸۰۰ فیلم تولید کرد که برادران لومییر ۶۰ تا از این فیلم های کوتاه را در شمال آفریقا ساختند و تنها فیلمی که در مراکش به تولید رسید به کارگردانی لوئی لومییر و به نام «شبان بزهای مراکشی» در سال ۱۸۹۷ بود.

با احتساب مقدمه‌ای که بدان اشاره شد می توان سینمای مراکش را به سه دوره تقسیم کرد:

دوره نخست از سال ۱۸۹۷ و جنگ جهانی اول که این دوره بیشتر  فیلم مستند تولید می شد.

دوره دوم سینمای تحت استعمار و سینمای پروپاگاندا است که باعث افتتاح کمپانی های تجاری در پایتخت مراکش شد. حدود ۳۵ فیلم در این دوره ساخته شد که این فیلم ها هویت فرانسوی داشتند. گویی در آن سال ها کشورهای شمال آفریقا در فضا و بدون تاریخ و فرهنگ شناور بودند و فرهنگ بومی از این فیلم ها حذف شده بود. در این دوره سینمای مراکش پیشرفت چندانی نداشت.

از سال ۱۸۹۷ تا ۱۹۴۴ مراکش لوکیشن فیلم‌های خارجی بی‌شماری بود که بیشتر در منطقه وَرزازات فیلمبرداری‌ می‌شدند. در این دوران استودیوهایی در شهر کازابلانکا در سال ۱۹۳۹ و در رباط در سال ۱۹۴۴ ساخته شدند. «اتللو»ی اورسن ولز در سال ۱۹۵۲ در مراکش فیلمبرداری شد. در این دوره بسیاری از فیلم‌ها متاثر از تولیدات مصری بودند مانند فیلم «پسر نفرین شده» ساخته محمد اسوفور که در سال ۱۹۵۸ به تولید رسید. سال ۱۹۴۴ مرکز سینماتوگراف مراکش (CCM) تاسیس شد.

دوره سوم در حقیقت دوران سینمای مستقل مراکش است البته این استقلال واقعی تا سال ۱۹۶۸ اتفاق نیفتاد. محمد عبدالرحمان تازی نویسنده و کارگردان مراکشی راه را برای سینمای مستقل مراکش هموار کرد. محمد عبدالرحمان تازی فیلمساز مهم این دوران بود که همراه فیلمسازانی چون مومن سمیحی (ردها ۱۹۷۰)، حبیب بنانی (Wechma-۱۹۷۰)، سهیل بنبارکا (هزار و یک دست ۱۹۷۲)، جلال فرهرتی (عروسک های روسو-۱۹۸۱)، محمد راغب (آرایشگر همسایه فقیر-۱۹۸۲) به سینمای مراکش شان و اعتبار بخشیدند.

نقطه عطف دوران معاصر سینمای مراکش روی آوردن هرچه بیشتر فیلمسازان خارجی به مراکش برای فیلمبرداری آثارشان است. در منطقه وَرزازات استودیوهایی جدیدی ساخته شده که کارگر ارزان و آب و هوای خوب ریسک مختل شدن فیلمبرداری را کم می کند.

بااینکه مردم این کشور خواهان و طرفدار تولیدات داخلی خودشان هستند ولی فیلم های مراکش خارج از مرزها چندان شهرت عالم گیری ندارنددر چند سال اخیر فیلمسازانی که در مراکش به شهرت رسیده اند بیشتر از تماشای آثار فیلمسازان جهان آموزش دیده اند. کارگردان هایی مانند نبیل عیوش، فوزی بن السعیدی، نرجس نجار، نورالدین لخمری، لیلا مراکشی از فیلمسازانی هستند که در سال های ۲۰۰۰ به این سو در مراکش فیلم های خوبی ساخته اند.

در مورد جشنواره هایی که در مراکش برگزار می شود باید گفت سال ۱۹۸۲ اولین جشنواره ملی در شهر رباط برگزار شد. در سال ۲۰۰۱ اولین جشنواره بین المللی فیلم مراکش (FIFM) با مساعدت محمد ششم پادشاه مراکش برپا شد؛ پادشاهی که عاشق سینماست و از سال ۱۹۹۹ به شدت صنعت سینمای کشورش را حمایت می کند. جشنواره فیلم مراکش هر سال در ماه دسامبر برگزار می شود.