جلوه سرزمین افغانستان در سینمای آمریکا و البته به‌طور کلی‌تر در سینمای جهان، به‌شدت جنبه سیاسی و امنیتی دارد. طبیعتا این سخن را خیلی‌ها می‌پذیرند اما آن را به لشکرکشی آمریکا در ابتدای قرن ۲۱ ربط می‌دهند، درحالی که پیش از آن هم چنین بود. از آنجا که نگاه سینمای آمریکا به افغانستان همواره سیاسی بوده، فیلم‌های آمریکایی درباره افغانستان را هم برمبنای رویدادهای سیاسی و امنیتی می‌شود به سه دوره قبل از حمله شوروی، حین لشکرکشی ۹ ساله شوروی به افغانستان و درنهایت دوره پس از لشکرکشی آمریکا به این کشور تقسیم کرد. نکته جالب اینجاست که حتی فیلم‌های قبل از حمله شوروی به افغانستان هم جنبه امنیتی و جنگی دارند. گشت خیبر در ۱۹۵۴ و زاراک در ۱۹۵۶ به لحاظ زمانی خیلی با حمله شوروی به افغانستان در ۱۹۷۹ فاصله دارند و این نشان می‌دهد در پس‌زمینه نگاه غربی‌ها، افغانستان همیشه به‌مثابه کوهستانی بوده که چریک‌ها می‌توانند پشت آن سنگر بگیرند. در فیلم مردی که پادشاه می‌شود محصول ۱۹۷۵، افغانستان در برابر هندوستان به‌عنوان کشوری معرفی می‌شود که از زمان حمله اسکندر به این‌سو برای غربی‌ها ناشناخته بوده است.
حمید صنیعی منش| یدو را می‌توان در کنار برخی از فیلم‌های جشنواره فیلم فجر 39 مانند منصور آبروی جشنواره نامید. فیلمی روان و خوش‌ساخت از کارگردان 23 نفر که امیدوارم همینطور صمیمی و صادق و حرفه‌ای بماند. مهدی جعفری در فیلم تازه‌اش یک قدم رو به جلو حرکت کرده و فرم و سبک فیلمسازی‌اش ترقی کرده است.
او این بار با کمتر از انگشتان یک دست نسبت به فیلم 23 نفر که باید یک جماعت را هدایت می‌کرد، بازیگران اصلی را برای ساخت فیلمی درباره حال و هوای جنگ در روزهای آبادانی جلوی دوربین برده است. شهری که طعم تلخ حصر را چشیده اما ایستادگی که در خون و مرام مردم آبادان است را فراموش نکرده است.
