اسطوره سازان تمدن ایرانی

در این گزارش حقایقی از سینمای کشور هند را بخوانید که احتمالا تا کنون اطلاعی از آن‌ها نداشته اید.

اگرچه سینمای هند یکی از قدیمی‌ترین سینما‌های جهان و بزرگترین سینما از نظر تعداد آثار خروجی آن است و تحول آن به موازات غرب و همینطور تداخل آن با هالیوود تا همین اواخر توجه‌های بیشتری را به سمت سینمای این کشور جلب کرده است. اما نکات مختلفی در مورد سینمای هند وجود دارد، به ویژه هنگامی که صحبت از صنعت عظیم هندی زبان در بمبئی می‌شود که معمولاً با نام «بالیوود» شناخته می‌شود.

فیلم‌های بالیوودی در دهه اخیر به جمع ده فیلم برتر پرفروش سینمای آمریکا هم راه پیدا کرده اند. از جمله فیلم «جوانی و دیوانگی» که در گیشه سال ۲۰۱۳ آمریکا جایگاه نهم را کسب کرد. در این گزارش نکاتی را درباره سینمای هند بخوانید که احتمالا چیزی در مورد آن‌ها نمی‌دانستید.
 

سینمای هند فراتر از بالیوود است

جیووانی گوئیدی، پیانیست مطرح ایتالیایی، در پیامی خطاب به مردم ایران نوشت: بافرهنگ‌تر، احساس‌تر، گرم‌تر و مطلع‌تر از ایرانی‌ها ندیده‌‍ام.
به گزارش ایرنا، جیووانی گوئیدی، پیانیست ایتالیایی که روز ۲۵‌ بهمن‌ماه همراه با گروه شش نفره خود ارکستر ایتالیای کوچک را در قالب سی‌وهفتمین جشنواره موسیقی فجر در سالن تالار وحدت به روی صحنه برد، پس از ترک ایران برای مخاطبان و هنردوستان ایرانی یک پیام منتشر کرد.
گوئیدی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: اکنون ما در حال ترک ایران هستیم. دفعه قبل در سال ۲۰۱۶ آنجا بودم و قسم می‌خورم با فرهنگ‌تر، احساسی‌تر، گرم‌تر، مطلع‌تر از ایرانی‌ها ندیده‌ام. می‌دانم که آن‌ها حتی بالاتر از این تعاریف هستند.
جیووانی گوئیدی پیانیستی با پیش‌زمینه موسیقی کلاسیک بوده که فعالیتش بیشتر روی موسیقی جاز متمرکز است. تریو جیووانی گوئیدی یکی از پروژه‌های اوست. وی سایر فعالیت‌هایش را در قالب کوارتت و بداهه‌نوازی پیانو انجام می‌دهد.

خلاصه داستان
دو سال بعد از انقلاب ایران در شرایطی که کشور هنوز در تلاطم است، ارتش عراق به رهبری صدام حسین با تجهیزات کامل نظامی به جنوب حمله کرده و در حال پیشروی است. این میان چند زن از خاستگاه‌های اجتماعی مختلف و با انگیزه‌هایی متفاوت،‌ تصمیم می‌گیرند شهر را رها نکنند، بمانند و بجنگند. چیزی که در آن فضا و فرهنگ مردانه و در دل واقعیت خشن و بی رحم جنگ به شدت غیرقابل باور و پذیرش است. «دسته دختران» قصه‌‌‌ای از گروهی جامانده در روایت‌های پیروزمردانِ پیکارهای تاریخی: زنان جنگ

معرفی همه فیلم های ایرانی که در خارج از کشور ساخته شده اند. از فیلم های قدیمی تری مانند «آدم برفی» و «از کرخه تا راین» تا فیلم هایی که در سال های اخیر ساخته شده اند مانند «تگزاس» و «گذشته».

ساخت فیلم‌های ایرانی در خارج از کشور از سالیان دور مرسوم بوده است. از اولین فیلم‌های داستانی سینمای ایران مانند «دختر لر» عبدالحسین سپنتا که بخشی از آن در هند تصویربرداری شد، بگیرید تا فیلم‌هایی که در سال‌های بعد از انقلاب ساخته شده‌اند. البته اگر این فیلم‌ها را بررسی کنیم خواهیم دید که آثاری که در دهه شصت یا هفتاد در خارج از کشور ساخته شده‌اند، مبنایی مضمونی و داستانی دارند. یعنی فیلم‌برداری در خارج از کشور، مستلزم روایت بخشی از داستان در سرزمین دیگری بوده است. البته در این فیلم‌ها عموماً داستان در ایران و خارج از ایران به شکل هم‌زمان می‌گذرند.

اما در دهه هشتاد و خصوصاً نود رویکرد فیلمسازان و تهیه‌کنندگان به ساخت فیلم‌هایی در خارج از کشور تغییر کرد. در پی موفقیت فیلم‌هایی مانند «سلام بمبئی» و «من سالوادور نیستم» در گیشه، بسیاری از سازندگان تصمیم گرفتند برای موفقیت فیلم‌هایشان در گیشه، داستان‌های خود را در خارج از ایران پیش بگیرند و از امکانات فیلم‌برداری در خارج از ایران استفاده کنند. از جمله مهم‌ترین امکانی که فیلم‌برداری در خارج از کشور به فیلم‌ها می‌بخشید، استفاده از بازیگران بی‌حجاب و نمایش لوکیشن‌های توریستی و تماشایی خارج از ایران بود که خودبه‌خود تماشاگران را کنجکاو و مشتاق تماشای این فیلم‌ها می‌کرد.