اسطوره سازان تمدن ایرانی

فیلم «در جبهه غرب خبری نیست» که برنده اسکار ۲۰۲۳ شد، در جوایز فیلم آلمان با نامزد شدن در ۱۲ بخش پیشتاز دیگر فیلم‌ها شد.
به گزارش هالیوود ریپورتر، «در جبهه غرب خبری نیست» ۱۲ نامزدی در اسکار آلمان کسب کرد . درام مدرسه‌ای «سالن معلم» ساخته ایکر چاتاک و فیلم «عنکبوت مقدس» علی عباسی نیز هر یک در چند بخش نامزد شدند.
جای تعجب ندارد که درام حماسی «در جبهه غرب خبری نیست» که ۹ نامزدی اسکار را کسب کرد بیشترین نامزدی اسکار آلمان را که با نام «لولا» شناخته می‌شود، کسب کند.
این فیلم که ساخته ادوارد برگر و نخستین اقتباس آلمانی زبان از رمان کلاسیک ضد جنگ اریش ماریا رمارک است که سال ۱۹۲۹ منتشر شده بود، علاوه بر کسب ۴ جایزه اسکار در بخش‌های بهترین فیلم بین‌المللی، بهترین فیلمبرداری، بهترین طراحی تولید و بهترین موسیقی، در بفتا نیز ۷ جایزه از جمله جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را از آن خود کرد.
«در جبهه غرب خبری نیست» در بخش‌های بهترین فیلم، بهترین کارگردانی برای برگر، بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای بازیگران اصلی فیلم یعنی فلیکس کامرر و آلبرشت شوخ نامزد شد. اما برگر، لسلی پاترسون و ایان استوکل که به اتفاق فیلمنامه فیلم را نوشته‌اند نامزدی در بخش فیلمنامه را از دست دادند، زیرا جوایز لولا بخش بهترین فیلمنامه اقتباسی ندارد.
اما این میزان نامزدی نمی‌تواند برای فیلم چندان مطمئن باشد زیرا منتقدان داخلی استقبال متفاوتی از فیلم کرده‌اند و بسیاری از آنها برداشت آزاد فیلم از سوابق تاریخی و کتاب رمارک را نمی‌پسندند و اصولا فیلم‌های جنگی خشونت‌آمیز در جوایز فیلم آلمان چندان موفق ظاهر نمی‌شوند. نمونه این امر «سقوط» فیلم اولیور هیرشبیگل درباره روزهای پایانی آدولف هیتلر است که نامزدی اسکار را هم کسب کرد اما تنها ۳ نامزدی لولا به دست آورد و در نهایت جایزه‌ای نبرد.

افغان فلم(فیلم) کانون اصلی فیلم سازی و سینما در افغانستان نخستین فعالیتش را در دوران حکومت طالبان با نمایش دو مستند؛ بزرگراه سالنگ و پل کمپنی آغاز کرد.

به گزارش خبرگزاری شفقناافغانستان، مسئولان گفته‌اند که، نیروهای طالبان در دوران جنگ علیه آمریکا و ناتو در بیست سال گذشته از فیلم و سینما الگو گرفته‌اند.

مسئولان افغان فیلم افزوده‌اند که: امروز افغان فیلم با قدمت تاریخی که دارد با مدیریت طالبان فعالیت می‌کند.

مولوی شفیع الله جاوید افغان، رئیس افغان فلم در محفل نمایش فلم های یادشده گفت: کارمندان افغان فلم با اندک وسایل و تجهیزات توانسته اند که سه فلم را تولید و تهیه کنند.

رئیس افغان فلم گفت که در آینده این اداره در نظر دارد که برای آبادی کشور در بخش های مختلف فلم تهیه کند.

در این محفل ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان و معین امور نشراتی وزارت اطلاعات و فرهنگ، تهیه فلم های مثبت را در یک کشور مهم خواند و گفت: در بیست سال گذشته مانند تأثیرات و خرابی های جنگ، ذهنیت های افراد جامعه ما نیز متأثر شده است.

مولوی عتیق الله عزیزی، معین فرهنگ و هنر وزارت اطلاعات و فرهنگ صحبت کرد و گفت که جای خوشی است که ریاست افغان فلم در بخش آبادی و بازسازی، فلم های با کیفیت را تهیه و نمایش می دهد.

عزیزی گفت: ما در نظر داریم که افغان فلم را در بخش تجهیزات تقویت کنیم و به نمایندگی از وزارت اطلاعات و فرهنگ این نهاد را حمایت می کنیم.

پس از یک وقفه هفت ماهه، افغان فلم از فلم های مستند رونمایی کرد و در همین حال، اما سینماگران، تولید فلم‌های سینمایی را بی‌موسیقی و بی‌حضور بانوان ناممکن می‌دانند.

هالیوود به سرعت قصد دارد فیلم خروج آمریکا از افغانستان را بسازد اما به جای پرداختن به وضعیت افغانستان می‌خواهد فقط تلاش‌های سربازان خودش را به تصویر بکشد.
به گزارش مهر به نقل از ورایتی، استودیوی یونیورسال پیکچرز حقوق رسمی ساخت فیلمی درباره خروج آمریکا از افغانستان را بر پایه ایده‌ای از جورج نولفی خریده و تام هاردی و چنینگ تیتوم برای نقش‌آفرینی در آن قرارداد امضا کرده‌اند.
این فیلم بر پایه برخی از وقایع چند ماه اخیر ساخته خواهد شد و داستان سه عضو سابق تیم نیروهای ویژه آمریکایی در افغانستان را در دوران سقوط سریع کشور به تصویر می‌کشد. آنها قصد دارند تعدادی از متحدان و خانواده‌های جامانده را از کشور بیرون ببرند.

لطیف بکتاش، افغانی مقیم ایران که دارای همسر و یک فرزند دختر است، به دلیل نداشتن کارت اقامت باید ایران را ترک کند. او هنگام انتقال به افغانستان، پیش از رسیدن به مرز می گریزد و برای دیدار همسر و دخترش به تهران می آید. سرکار لطفی مأمور دستگیری افغانی های بدون کارت، به تعقیب او می پردازد. لطیف ناگزیر وارد مدرسه ای می شود و معلم و تعدادی از بچه های گروه سرود را گروگان می گیرد. بچه ها که درمی یابند او برخلاف دیگر افغانی ها هنرمند است به همدلی با او می پردازند. مربی سرود، پدر و مادر یکی از بچه ها و آبدارچی مدرسه هم هر کدام مسائل و مشکلات زندگی خودشان را بیان می کنند. هرچه رابطه لطیف و بچه ها با محبت و تفاهم پیش می رود اما بیرون همه در صدد هستند بچه ها را نجات دهند. لطیف برای آزادی بچه ها اول طلب هواپیما و بعد گزارشگر و فیلمبردار تلویزیون می کند تا از این طریق موقعیت خود را بازگو کند. سرانجام بچه ها پی می برند که اسلحه لطیف فقط یک اسباب بازی است. آخرین خواسته لطیف دیدن زن و دخترش است، در حالی که سروان لطفی دستبند به او می زند. لطیف به زن و بچه اش می گوید که به زودی همدیگر را خواهند دید.

فیلم رامبو 3 و تعریف هایی که از افغانستان می کند"افغان ها به کسی سواری نمی دهند ..." و سرباز آمریکایی به عنوان ناجی افغانستان و مدافع قبایل افغان معرفی می شود، شاید بخشی از برنامه آمریکا برای آماده سازی افکار عمومی برای ورود به افغانستان قبل از 11 سپتامبر 2001 بود، مثل سه گانه چرا می جنگیم؟؟ که برای اماده سازی افکار عمومی دنیا برای ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم ساخته شد.

یاداشت زیبای جاویدرضا حسینی‌خراسانی با عنوان" سینما و تلوزیون، کابل و تهران"

سینما و تلوزیون بعد از اینترنت بیشترین مخاطب را در رسانه های جمعی دارد.

صد و بیست سال از عمر سینمای ایران می گذرد و تاثیر زیادی در بین ملت های مسلمان و سطح بین الملل دارد.

با پیشرفت هنر هفتم در انقلاب اسلامی و فراز و فرود های آن، هنوز چهره مهاجرین افغانستانی کلیشه ای و سیاه است.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، محسن مخملباف با فیلم هایش پای مردمان افغانستان را به سینمای ایران باز کرد.

جلوه سرزمین افغانستان در سینمای آمریکا و البته به‌طور کلی‌تر در سینمای جهان، به‌شدت جنبه سیاسی و امنیتی دارد. طبیعتا این سخن را خیلی‌ها می‌پذیرند اما آن را به لشکرکشی آمریکا در ابتدای قرن ۲۱ ربط می‌دهند، درحالی که پیش از آن هم چنین بود. از آنجا که نگاه سینمای آمریکا به افغانستان همواره سیاسی بوده، فیلم‌های آمریکایی درباره افغانستان را هم برمبنای رویدادهای سیاسی و امنیتی می‌شود به سه دوره قبل از حمله شوروی، حین لشکرکشی ۹ ساله شوروی به افغانستان و درنهایت دوره پس از لشکرکشی آمریکا به این کشور تقسیم کرد. نکته جالب اینجاست که حتی فیلم‌های قبل از حمله شوروی به افغانستان هم جنبه امنیتی و جنگی دارند. گشت خیبر در ۱۹۵۴ و زاراک در ۱۹۵۶ به لحاظ زمانی خیلی با حمله شوروی به افغانستان در ۱۹۷۹ فاصله دارند و این نشان می‌دهد در پس‌زمینه نگاه غربی‌ها، افغانستان همیشه به‌مثابه کوهستانی بوده که چریک‌ها می‌توانند پشت آن سنگر بگیرند. در فیلم مردی که پادشاه می‌شود محصول ۱۹۷۵، افغانستان در برابر هندوستان به‌عنوان کشوری معرفی می‌شود که از زمان حمله اسکندر به این‌سو برای غربی‌ها ناشناخته بوده است.

دختر افغانستانی که تا چندی پیش در مترو تهران دستفروشی می‌کرد، این روزها به ستاره‌ای سینمایی بدل شده که پس از سفر بر شهر آب‌ها و حضور در جشنواره فیلم ونیز، همه او را می‌شناسند.
به گزارش ایرنا، تجربۀ شهرت برای بسیاری از آدم‌ها تجربۀ آسانی نیست؛ به خصوص اگر این تجربه در سنین کودکی و نوجوانی اتفاق بیفتد، تاثیر مهم و عمیقی در تجربه زیستۀاین ردۀ سنی خواهد داشت؛ در حالت وضعیت اقتصادی مناسب این کودکان صرفا با نوع مواجهۀ دیگری در حضور در مکان‌های اجتماعی و بازخوردهای مردم و … مواجه می‌شوند؛ اما در شرایط اقتصادی نابه‌سامان و جایگاه ضعیف، تجربه حضور در زندگی اغراق آمیز ستاره‌های سینمایی که به ویژه در جشنواره‌ها و فستیوال‌ها با تلاش‌های خاصی برای تمایز این طبقه همراه است، برای این کودکان و نوجوانان این مواجهه تجربه‌ای احتمالا ناخوشایند در درازمدت خواهد بود.

فیلمبرداری «روزی روزگاری ایران» به نویسندگی و کارگردانی غلامرضا جعفری و تهیه کنندگی امیر زمستانی و غلامرضا جعفری در تهران آغاز شد.

این فیلم محصول مشترک سینمای ایران و افغاستان است و در ژانر اجتماعی، داستان خانواده‌ای افغان را که در یک ویلا سرایدار هستند، روایت می‌کند.

وحیدشیخ زاده، امیر زمستانی، سوگل قلاتیان، شهره سادات موسوی، سحرناز عباس زاده، حسن مقصودی، الناز محمد بیگی، ایلین جاهد، رونیکا بهرام زاده، سهراب انصاریان و مرجان علوی در این فیلم به ایفای نقش می‌پردازند.

صحرا کریمی رئیس افغان فیلم و مسئول سینمای افغانستان، با حضور در جمع سینماگران ایرانی خواستار گسترش همکاری سینمایی دو کشور همزبان و دارای ریشه‌های مشترک فرهنگی ایران و افغانستان شد.

ریمی در سمینار «بررسی گفتمان سینمای ایران و افغانستان» در خصوص بازنمایی سینمای افغانستان در جریان تبادل و گفتمان فرهنگی با ایران گفت: گفتمان فرهنگی با دیگر کشور‌ها عاملی برای پیشرفت و مطرح شدن سینمای افغانستان است. معتقدم گفتمان فرهنگی با کشور هم کیش و فرهنگ ما اقدام مبارکی برای سینمای افغانستان است. اینگونه نشست‌ها یا توجه جشنواره جهانی فجر به موضوع افغانستان نوید خوبی برای کشور ماست، چراکه در پی آن حرف‌های سینمای افغانستان دیده و شنیده می‌شود.

صدیق برمک کارگردان افغانستانی فیلم "اسامه" را در سال 2003 ساخت که فرصت اکران بین المللی پیدا کرد و جوایز مهمی از جشنواره‌های معتبر کسب نمود.
داستان فیلم:
در دوران طالبان، زنی پرستار که شوهرش در جنگ های داخلی و برادرش در جنگ با روس ها کشته شده، با مادر پیر و دختر نوجوانش زندگی فقیرانه ای دارند. بیمارستانی که در آن کار می کند به افلاس افتاده، دکترها و مسئولان بیمارستان به دلیل نبود بودجه و بی اعتنایی حکومت آنجا را ترک کرده اند و در آخرین مراجعه او، شاهد خالی شدن کامل بیمارستان است.
از سوی دیگر، رفت و آمد او دخترش در سطح شهر بدون همراهی یک مرد طبق مقررات طالبان ممنوع است. مادربزرگ موهای دختر را کوتاه می کند و لباس های پدرش را به او می پوشاند تا هیبتی پسرانه پیدا کند و بتواند مادرش را در خارج از خانه همراهی کند. مادر، او را نزد یکی از دوستان سابق شوهر مرحومش که شیرینی فروشی محقری دارد می برد تا با شاگردی او، نان بخور و نمیری به خانه بیاورد. دخترک که مورد ظن و توجه یکی از افراد طالبان قرار گرفته، در دومین روز کار، به اجبار به مدرسه ای برده می شود که کارش تربیت "طالب" برای آینده حکومت است.
هنگامی که یکی از مدرسان پیر مدرسه در حمام به بچه های نوجوان آموزش غسل جنابت می دهد، شک همومی نسبت به دختر بودن دخترک برانگیخته می شود و از آن پس مدام در معرض آزار بچه ها و چشم طمع مردان طالبان است. تنها حامی او پسرکی ست که با اسفند دود کردن گدایی می کند و با اینکه روزی دخترک را با مادرش دیده و رازش را می داند، در برابر نوجوانان مهاجم از او دفاع می کند. و اوست که نام اسامه را بر دخترک می گذارد. خیلی زود و پس از یک تنبیه (آویخته شدن در چاه) راز دخترک برملا می شود و به زندان می افتد تا چند روز بعد به همراه عده ای دیگر در ملاء عام مجازات شود. یکی از این افراد یک مستندساز غربی ست که به جرم "عکسبرداری و جاسوسی علیه طالبان" به مرگ محکوم و به گلوله بسته می شود، دیگری یک زن پرستار غربی ست که سنگسار می شود، و اما... مدرس پیر مدرسه از قاضی تقاضا می کند که دخترک را به جای مجازات، به او بسپارند تا به جمع همسرانش اضافه کند. دخترک را به خانه می آورد و زنان دیگر او را می آرایند تا شب که پیرمرد بازمی گردد مراسم زفاف را با به جا آورد، و سپس در بشکه ای آب گرم، غسل می کند.

کشور افغانستان به سبب مخاطرات سیاسی و فرهنگی و جنگ‌هایی که از سر گذرانیده و همچنین منازعات داخلی هرگز نتوانسته سبب ساز پدیده‌های فرهنگی ذاتی خود باشد.

در تمام این سالها اگر جرقه ای در پهنه‌ی فرهنگی این کشور روی داده به سبب فعالیت‌های هنرمندان این کشور خارج از مرزهای افعانستان بوده است.

با اینهمه سینمای افغانستان بین سالهای 1965 تا 1970 در حالیکه می‌توانست به ظهور و حتی به بلوغ برسد، بدلیل منازعات سیاسی به یکباره بی‌فروغ شد. جنگ با شوروی سابق و پس از آن درگیری‌های داخلی و همچنین پیدایش طالبان همگی باعث شد سینما در افغانستان هیچ رشدی نداشته باشد.

برای اولین بار در سال 1302 شاه امان الله یک پروژکتور شخصی وارد این کشور کرد که سرمنشا ایجاد یک سینمای کوچک گردید. این سینما که در سال 1313 و با نام بهزاد تاسیس شده بود سرانجام تعطیل گردید؛چون شرایط فرهنگی به گونه‌ای بود که قاطبه ی مردم با این پدیده مخالفت نشان می‌دادند.

«سفر قندهار» فیلمی ایرانی است، اما استعدادهای سینمایی افغان مانند نیلوفر پذیرا بازیگران اصلی آن هستند. این فیلم داستانی منحصربه‌فرد از زندگی خانواده‌ای افغان را به تصویر می‌کشد و در واقع یک نیمه‌زندگی‌نامه‌ای محسوب می‌شود درباره زنی متولد افغانستان که مجبور می‌شود برای یافتن خواهرش از محلی زندگی خود یعنی کانادا به افغانستان سفر کند. نتیجه این سفر نمایش عواقب نگران‌کننده حضور طالبان در این کشور است. «سفر قندهار» موفقیت بزرگی در زمینه فیلمهای افغانی و با موضوع زندگی افغان‌ها بود. این فیلم در سال ۲۰۰۵ به‌عنوان یکی از ۱۰۰ فیلم برتر مجله تایم در تمام دوران و اولین فیلمی که سینمای افغانستان را به جشنواره فیلم کن آورد معرفی شد.

سال تولید: ۲۰۰۱
ژانر: درام
کارگردان: محسن مخملباف
بازیگران اصلی: نیلوفر پذیرا، داود صلاح‌الدین، سرو تیموری
امتیاز (IMDB): ۶٫۸

فیلم سینمایی سفر قندهار‏ | 1379 - 2001

داستان سینمادار قدیمی کابل:

  داستان فیلم گلچهره در مورد اشرف خان (مسعود رایگان) سینمادار قدیمی کابل است که بعد از سقوط دولت کمونیستی نجیب الله و تسلط مجاهدین بر افغانستان می خواهد سینمای خود را که «گلچهره» نام دارد بازسازی کند. اشرف خان برای بازسازی سینمای قدیمی خود با وزیر فرهنگ وقت و سالار (افشین هاشمی)، و مسئول فیلمخانه ملی افغانستان وارد مذاکره می شود و هر یک از آن ها به نوبه خود برای بازسازی سینما «گلچهره» به اشرف خان یاری می رسانند، اما یکپارچگی دولت با سر بر آوردن شورشیان طالبان از بین می رود و دوباره آشوب و جنگ داخلی در افغانستان به راه می افتد. اشرف خان در این میانه از وزیر فرهنگ افغانستان می خواهد تنها از او حمایت کنند. در این میانه عبدالقادر (حسین محب اهری) که یکی از رهبران متعصب افغان است نزد اشرف خان آمده و به او اعلام می کند که هرگز اجازه نمی دهد او با راه انداختن سینما «فساد» را در میان جوانان جامعه تبلیغ کند. اما اشرف خان از این گونه حرف ها هیچ هراسی به دل خود را نمی دهد و با مدد و همراهی سالار و دکتر (لادن مستوفی) تصمیم می گیرد تا آپارات قدیمی سینما را تعمیر کند. رخساره آدرس یکی از دوستانش به نام گودرز (هدایت هاشمی) که در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مشهد کار می کند و متخصص تعمیر انواع آپارات سینما است را به اشرف خان می دهد و اشرف خان برای یافتن گودرز راهی مشهد می شود. او در مشهد گودرز را راضی می کند که برای تعمیر آپارات کهنه سینمایش به کابل برود و بعد از توافق گودرز آن ها راهی کابل می شوند.

فیلم سینمایی 12 سترانگ دربارۀ جنگ جنرال دوستم و طالبان در ولایت بلخ، همچنان در پرده‌ای سینماهای ایالات متحده امریکا به‌نمایش گذاشته می‌شود.

این فیلم از روی داستان «سربازان اسپ‌سوار» تهیه شده‌است.

سربازان اسپ‌سوار داستانی است که بربنیاد رویدادهای واقعی سال ۲۰۰۱میلادی در افغانستان تهیه شده‌است و جنگ ائتلاف شمال، به‌ویژه جنرال دوستم را با پشتیبانی امریکا برضد طالبان، به‌تصویر می‌کشد.

نام ۱۲نیرومند اشاره به ۱۲تفنگدار نیروهای امریکا است که پس از حملات ۱۱سپتامبر، از راه ازبیکستان وارد افغانستان شدند و درکنار زیردستان مسلح جنرال دوستم، بر ضد طالبان می‌جنگند.

پیش از ورود این ۱۲سرباز، جاسوسان «سی‎آی‌ای» با سران و فرماندهان ائتلاف شمال دیدارمی‌کنند و با اهدای پول، مشروب الکلی «ودکا» و تحفه، آنان را به همکاری با نیروهای امریکایی فرا می‌خوانند.

گفته می‌شود که این فیلم در مکزیکو نو در جنوب امریکا ساخته شده و نکتۀ چشم‌گیر آن، مناظر خشک و کوهستانی فیلم است که به کشور شباهت دارد.

از حضور نیروهای امریکایی در افغانستان ۱۶سال می‌گذرد و جنگ افغانستان طولانی‌‌ترین جنگ تاریخ آمریکا خوانده شده‌است.

«لینا» داستانی را با رویکرد اصلی دوستی میان ملت ایران و ملت افغانستان روایت می‌کند.  ۹۰ درصد این فیلم سینمایی در تهران و بخش کوتاهی از آن در هلند فیلمبرداری شده است.

چیزی که زیاد به چشم می‌خورد، همانا هویت گم‌شده‌ بازیگر فیلم است که بالاخر موفق می‌شود و هویت خود را پیدا می‌کند و به کابل می‌آید. بازی درون‌گرای حسیبا، ببینده را وادار می‌کرد که این فیلم را تا وقتی که پدرش را پیدا می‌کند، دنبال کند.

«لینا» نخستین تجربه کارگردانی فیلم بلند رامین رسولی، کارگردان افغانستانی ساکن هلند است که تهیه‌کنندگی آن را سیاوش حقیقی برعهده داشته و سرمایه گذاران فیلم بر عهده سید محمد احمدی و فردین رسولی است. «لینا» داستانی را با رویکرد اصلی دوستی میان ملت ایران و ملت افغانستان روایت می‌کند.

نقش اصلی این فیلم را حسیبا ابراهیمی، بازیگر افغانستانی برعهده دارد و داستانی را درباره زندگی یک دختر افغان در خانواده‌ای ایرانی روایت می‌کند که هویت گمشده‌ خود را می‌جوید.

بیش و پیش از تهاجم به خاک، این فرهنگ افغانستان بود که پس از 11 سپتامبر مورد هجوم چند ملیتی قرار گرفت. فرهنگی که ریشه در تاریخ چند هزار ساله از نظر ملی و قرن های متمادی حضور درخشان تمدن اسلامی در این سرزمین دارد. در این سال ها افغانی ها همانگونه که در مقابل ارتش سرخ شوروی سلحضورانه ایستادند، نشانه هایی از مقاومت در برابر این تهاجم فرهنگی را نیز نشان می دهند. این فیلم روایتی است از پیشینه و حل فعلی این مقاومت فرهنگی.

«افغانستان من» ( My Afghanistan) عنوان مستندی به تهیه کنندگی سلیم غفوری است که نگاهی به پیشینه تاریخی و وضعیت فرهنگی و اجتماعی کشور افغانستان در دوران پس از طالبان دارد.

این مستند به تهیه کنندگی سلیم غفوری و کارگردانی محمدمهدی خالقی محصول سال 2013 مرکز فرهنگی میثاق است و سعی دارد اطلاعاتی از وضعیت کنونی افغانستان (دوره بعد از طالبان) را در لایه های مختلف جامعه به تصویر بکشد.

مستند «افغانستان من» با نیم نگاهی به تاریخ چند دهه قبل این کشور، سری به شهرهایی همچون بلخ، هرات، کابل و مزار شریف می زند تا هم از پیشینه تاریخی و باشکوه آنها بگوید و هم از وضعیت کنونی آن که بیشتر تحت تاثیر جنگ های پی در پی بوده اطلاعاتی به مخاطب ارایه دهد.

از جمله مواردی که در این مستند به آن پرداخته خواهد شد می توان به پیشینه تاریخی افغانستان و معرفی برخی از مشاهیر آن، زبان فارسی، مشکلات مردم به علت جنگ های مختلف، طالبان، حمله آمریکا بعد از یازده سپتامبر، شکنجه برخی از شهروندان بی گناه افغان در زندان های بگرام و گوانتانامو، وضعیت آموزش و مدارس و دانشگاه ها اشاره کرد.

فیلم "آخرین ملکه زمین" محمد رضا عرب تولید 1385 سوره، یکی از بهترین فیلم سینمای ایران در موضوع افغانستان در کنار "بایسیکل ران، سفر قندهار، باران، گل چهره، عروس افغان،حیران، من بن لادن نیستم، مجنون لیلی، مزار شریف، فرشتگان قصاب و..." است.

سینمای ایران همیشه بهترین شروع ها رو دارد، اما لزوما به معنای ادامه دهند خوب نیست. اولین فیلم سینمایی درباره بوسنی"خاکستر سبز" را ابراهیم حاتمی کیا و اولین مستند بلند را محمد رضا عرب "در امتداد ساوا"، "بحران کوزوو"کار کرد، اما بعدها کلا فیلمسازی درباره بوسنی را به دوستان هالیوودی مون واگذار کردیم در مورد افغانستان اما وضعیت کمی بهتر است.

خلاصه داستان:
علی‌بخش جوان مهاجر افغانی که در ایران مشغول به کار است از خانواده به خصوص همسرش شاه گل مدتی بی خبر است. حوادث و تهدید حمله‌ی آمریکا به کشور افغانستان دلشوره های علی‌بخش را بیشتر می کند و او تصمیم می گیرد به کشورش افغانستان بازگردد، که در این سفر طولانی با فراز و نشیب های زیادی روبرو می شود.