جلوه سرزمین افغانستان در سینمای آمریکا و البته به‌طور کلی‌تر در سینمای جهان، به‌شدت جنبه سیاسی و امنیتی دارد. طبیعتا این سخن را خیلی‌ها می‌پذیرند اما آن را به لشکرکشی آمریکا در ابتدای قرن ۲۱ ربط می‌دهند، درحالی که پیش از آن هم چنین بود. از آنجا که نگاه سینمای آمریکا به افغانستان همواره سیاسی بوده، فیلم‌های آمریکایی درباره افغانستان را هم برمبنای رویدادهای سیاسی و امنیتی می‌شود به سه دوره قبل از حمله شوروی، حین لشکرکشی ۹ ساله شوروی به افغانستان و درنهایت دوره پس از لشکرکشی آمریکا به این کشور تقسیم کرد. نکته جالب اینجاست که حتی فیلم‌های قبل از حمله شوروی به افغانستان هم جنبه امنیتی و جنگی دارند. گشت خیبر در ۱۹۵۴ و زاراک در ۱۹۵۶ به لحاظ زمانی خیلی با حمله شوروی به افغانستان در ۱۹۷۹ فاصله دارند و این نشان می‌دهد در پس‌زمینه نگاه غربی‌ها، افغانستان همیشه به‌مثابه کوهستانی بوده که چریک‌ها می‌توانند پشت آن سنگر بگیرند. در فیلم مردی که پادشاه می‌شود محصول ۱۹۷۵، افغانستان در برابر هندوستان به‌عنوان کشوری معرفی می‌شود که از زمان حمله اسکندر به این‌سو برای غربی‌ها ناشناخته بوده است.
مشارکت و همکاری سینماگران کشورهای اسلامی برای تولید فیلم‌هایی که موضوع و مضامین مشترک داشته باشند، یکی از شروط و لوازم مهم برای جان گرفتن سینمای جهان اسلام است. چراکه تعامل و همکاری میان سینماگران و فیلمسازان در دنیا می‌تواند به مثابه تشکیل یک پیمان و گروه سینمایی و فرهنگی تلقی شود. کاری که شرکت‌های سینمایی بزرگ دنیا آن را انجام می‌دهند.
اما سینمای جهان اسلام کمتر به سراغ تولید آثاری رفته است که مشارکت میان سینماگران کشورهای اسلامی را دربر داشته باشد و در واقع هرکدام به تنهایی برای خودشان کار می‌کنند.
محسن علی‌اکبری تهیه‌کننده سینما درباره کمرنگ بودن همکاری سینمایی میان ایران و کشورهای اسلامی منطقه می‌گوید که اصلی‌ترین مشکلی که باعث می‌شود تا کشورهای اسلامی منطقه در تولیدات سینمایی در ژانرهای گوناگون نتوانند همکاری کنند عدم اطمینان خاطر از موضوع اکران است. خصوصا در شرایط بد اقتصادی از نظر نرخ ارز و البته تعطیلی سینماهای دنیا این مشکل تشدید می‌شود. زمانی که ندانیم فیلمی که می‌سازیم آیا می‌تواند در سینماهای همان کشورهایی که همکاری دارند اکران می‌شوند یا خیر چگونه می‌توان با همکاری آنان فیلم ساخت.
وی با اشاره به اینکه تنها چند فیلم معدود از سینمای ایران امکان اکران در کشورهای مختلف جهان را داشته است بیان کرد که به علت موضعی که کشورهای دیگر نسبت به ایران دارند حتی فیلم‌هایی مانند جدایی نادر از سیمین و گذشته آقای فرهادی که دومی حتی در خود کشورهای خارجی اکران شد، از نظر تعداد سینما و سالن دچار محدودیت بود.
