گفت‌وگو با آنگ لی به بهانه‌ی تجربه‌ی تازه‌اش در «پیاده‌روی طولانی بیلی لین بین دو نیمه»
آنگ لی همیشه در حرفه‌اش پیشرو بوده است، چه به کمک بازگردانی ژانر رزمی با فیلم ببر خفته، اژد‌های پنهان، چه با کوهستان بروکبک که یکی از اولین نمونه‌های این دست درام‌ها بود که با استقبال گسترده‌ی عموم تماشاگران مواجه شد، و چه با زندگی پی/ زندگی پای که شیوه‌های تأثیرگذاری و ادغام «سی‌جی‌آی» و «سه‌بعدی» در سینمای مدرن را فراتر برد. آیا تکنولوژی و آینده‌ی سینما تنها مشغله‌ی ذهنی لی بوده و او توجهی به این موضوع نداشته است که ماهیت فیلم چه خواهد شد؟ اما در مقابل این، او بیشتر از همه به چگونگی تماشای فیلم و غرق شدن تماشاگر در دنیای آن در آینده‌ی سینما اهمیت داده است.
پیاده‌روی طولانی بیلی لین بین دو نیمه که در جشنواره فیلم نیویورک به عنوان اولین فیلم در نوع خود نمایش داده شد، شامل ۱۲۰ فریم در ثانیه است (تقریباً تمامی فیلم‌های مدرن دارای ۲۴ فریم در ثانیه هستند؛ و هابیت دارای ۴۸ فریم در ثانیه بود) و با وضوح تصویر ۴K و به صورت سه‌بعدی ساخته شده است. این فیلم زندگی سربازی به نام بیلی لین (جو اَلوین) را به تصویر می‌کشد که برای مدت کوتاهی به شهر تگزاس بازگشته است تا در روز شکرگزاری در برنامه‌ی جشن قهرمانی‌اش و پیروزی ایالات متحده شرکت کند. او در طول روز بازدید و تجلیل‌های پرشور و احساس به عنوان یک قهرمان، به یاد حضورش در کنار شخصیت‌های وین دیزل، گرت هدلوند و دیگر هم‌رزمانش در جبهه‌ی جنگ می‌افتد.
