«تیتو کوچولو و موجودات فضایی» ساخته پائولا لیویا راندی، محصول 2017 ایتالیا را در سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر در بخش «مروری بر سینمای ایتالیا» دیدم. فیلمی تخیلی مکاشفه ای تاثیرگذار و مدرن که در قالب کودکانه به خستگی و رها شدگی از زندگی شهری تا رسیدن به شهود و کشف کوکانه تا ترویج و یا نقد نوعی سبک زندگی می پردازد.
تیتو فیلم خوش ساخت در خلق شخصیت و داستان است، که چند لایه معنایی دارد، از سفر به لاس وگاس و آمریکا برای دیدن عمویی پرفسور علوم فضایی که نظریه ای درباره شنیدن صداهایی ماواء الطبیعه و مردگان را داده است تا بررسی زیر پوستی و نقد دختران مشتاق به سربازان ارتش در همه جا، تشویق سربازان به پیوستن به ارتش، ارتباطات آزاد و خاص و در نهایت همجنس گرایی و... جامعه آرمانی غرب موعود آمریکا می پردازد.
