اساساً هنر قهرمان برقراری نسبت درست با عناصر زندگی پیرامونش است، نه انجام کارهای محیرالعقول.
سوره سینما – سیدعلی سیدان :منصور فیلمی است که احتمالاً در میان فیلم‌های مدعی و پرزرق‌و‌برق سینمای ایران گم میشود. در سینمای سلبریتی‌زده، سرنوشت فیلم‌ها نه در خود فیلم که در حاشیه‌ای رقم می‌خورد که پیرامون آن وجود دارد. صرف‌نظر از این بحث‌ها اگر بخواهیم درباره خود فیلم حرف بزنیم باید گفت منصور دستاوردهای شایان توجهی دارد که فهرست‌کردنشان می‌تواند تمام حجم این یادداشت را پر کند. به بعضی از آنها اشاره می‌کنم.
۱- منصور در گرداب تکنیک‌زدگی اسیر نشده است و روایتی سرراست و روراست از سوژه و ایده مرکزی‌اش با ما در میان گذاشته و این را مدیون تجربه‌ای است که «سیاوش سرمدی» از عالم مستندسازی با خودش به همراه آورده است. «حاتمی‌کیا» در جایی گفته بود ای‌کاش فیلمسازان داستانی همه‌شان از مستندسازی به عالم سینمای داستانی ورود کنند؛ و این فیلم مؤیدی بر گفته حاتمی‌کیاست. منصور نه اسلوموشن متظاهرانه‌ای دارد و نه موسیقی را اسراف‌گونه خرج فیلم کرده است. دوربین، در عین اینکه خودش را به رخ نمی‌کشد، آماتوری و ناشیانه هم نیست و آینه‌وار اجازه می‌دهد که سوژه به ما نزدیک شود. نه یک دکوپاژ کلاسیک و حکاکی شده دارد و نه به ورطه شلختگی و گیجی افتاده است.
