هنر دورۀ صفوی (۱۱۰۱ - ۸۸۰ خورشیدی) از دوران درخشان هنر ایران است. هنر ایران در این دوره در زمینه های معماری، نگارگری، خوشنویسی، قالی بافی، فلزکاری، سفالگری، پارچه آرایی و ... نمایانگر می شود.
از هنرمندان دورة صفوی، کمال الدین بهزاد، رضا عباسی، میرعماد، آقامیرک و حسین بنا اصفهانی قابل ذکر هستند.
در این دوره در همۀ رشته های هنری، آثار ارزشمندی پدید آمد که جدا از نگارگری ها و خوشنویسی های زیبای بسیار، بناهای معماری مانند مسجد شیخ لطف اللّه، مسجد شاه اصفهان و مدرسه چهارباغ، شهرت جهانی دارند.
قالی اردبیل هم که اکنون در موزه بریتانیا نگهداری می شود، یکی از آثار درخشان این دوره است. شهرهای مهم هنرپرور در عصر صفویان، اصفهان، تبریز، هرات و قزوین بوده اند.
معمولاً در ایران، خاندان پادشاهی و افراد طبقه های بالای اجتماعی متقاضی آثار هنری بوده اند و به شکوفایی آن کمک می کردند. پادشاهان صفوی نیز دوستدار هنر بوده اند و برخی شان مانند شاه تهماسب یکم و سام میرزا خود هنرمندان قابلی بوده و به هنر ارج بسیاری می نهادند.