اسطوره سازان تمدن ایرانی

خلاصه داستان: دونگ یی دخترکی که همچون آفتابی سوزان گرمابخش امپراطور سرزمینش می شود. راز گذشته شوم او همواره در سینه اش سنگینی می کند و همیشه سعی می کند گذشته خود را پنهان نماید. مهربانی و فداکاری دونگ یی برای همه شادی بدنبال دارد جز کسانی که خواهان نابودی او هستند.

داستان سریال دونگی هم درباره دختری است که پدر و برادر خود را در جوانی از دست داده است و به زور وارد دربار سلطنتی شده است. پخش این سریال ۶۰ قسمتی که محصول شبکه ام بی سی کره است، در اردیبهشت ۹۱ از شبکه سوم سیما آغاز شد و بسیاری از مردم را پای تلویزیون نشاند.
سریال «دونگ یی» سریال کره ای است که با پخش هر شبی اش میان مخاطبان اقبال خاصی پیدا کرد. این سریال محصول 2010 با اینکه هیچ وقت نتوانست موفقیت جومونگ و یانگوم را تکرار کند اما باز هم مورد توجه بسیاری از علاقه مندان به کارهای کره ای قرار گرفت.
این سریال به زمان سلطنت شاه سوک جونگ برمی گردد و زندگی دختری به نام دونگ یی است که پدر و برادرش را در کودکی از دست می دهد و ناخواسته وارد دربار سلطنتی کره شده و نهایتا موفق می شود اعتماد ملکه را به دست بیاورد و به جایگاه قابل قبولی برسد. این سریال 60 دقیقه ای تا به حال در 13 کشور دنیا از جمله کانادا، آمریکا و ... پخش شده است.

نقد/ امیر محزونیه

برداشت اول (نقد محتوای سریال)

کاری که ما سی سال است نتوانسته ایم انجام دهیم دونگی انجام داده است! چند شبی است که شبکه پنج سیما سریال کره ای دونگی را دوباره باز پخش می کند. دونگی را ببینید تا متوجه شوید سیاست و فرهنگی که ما سال ها است می گوییم از هم جدا نیستند واقعا وجود دارد و افسانه و خیال نیست. ادعایی  را که مدام تنها از آن می گوییم اما تا به حال حتی در یک سریال و فیلم سینمایی نشان نداده ایم و بعضا حتی از زبان کسانی شنیده ایم که خود نافی آ ن  بو ده اند! دونگی را ببینید تا بفهمید می شود دین و سیاست را با هم جمع کرد. می شود به دنبال کسب قدرت بود ولی نه لزوما برای قدرت. می شود به دنبال سیاست بود اما به آن وابسته نبود و از آن فاصله گرفت. دونگی چهره ای دیگر از سیاست نشان می دهد که در آن شخصیت اصلی نه به دنبال کسب قدرت و سیاست است و نه حتی نسبت به آن بی تفاوت است! دونگی اثبات می کند این جمع نقیضین نیست. این تصویری است که ندیده ایم و تنها از آن حرف زده ایم. سیاستمداران یا در دامن قدرت و سیاست ورزیشان گرفتار می شوند و قدرت برایشان اصالت پیدا می کند یا نسبت به آن بی تفاوت می شوند و غاری برای خود پیدا می کنند تا از گزند آن در امان باشند.

سریال دونگی

انگار راه دیگری برای سیاست وجود ندارد. اعجاب این سریال اما نشان دادن روی دیگری از سکه سیاست است که سال هاست در سودای آن به سر می بریم. دونگی دریچه ای نو به سیاست است. دیدن آن را باید برای همه سیاستمداران اجبار می کردند تا بفهمند چیزی را که مدت هاست نفهمیده اند(!) دونگی نشان می دهد: می توان قدرت را به دست گرفت اما نه برای قدرت! می توان قدرتمند بود اما نه آن طور که نیچه می گوید صرفا ارداه ای معطوف به قدرت داشت! مفهوم و تصویری که ما سال هاست در رؤیای خود از سر می گذرانیم و برای آن تا بخواهید نمونه و مدل و سوژه داریم اما نتوانسته ایم آن را به تصویر در آوریم. اما ظاهرا کره ای ها بدون ادعا تمام چیزی که ما ازآن حرف می زنیم را به تصویر کشیده اند و تصویری دیگر از سیاست نشانمان می دهند. سریال دونگی چهره دیگری از سیاست نشان می دهد. چهره ای از سیاستمدارانی که این روزها نسلشان رو به انقراض است.

برداشت دوم (نقد تکنیکی سریال)

دونگی افسانه ای کره ای است. داستان درباره یکی از پادشاهان کره است و دختری به نام دونگی که رعیت زاده است ولی بر اثر اتفاق هایی که در طول داستان می افتد وارد قصر می شود و به دربار راه پیدا ‌می کند و وارد سیاست می شود. دونگی از این نظر سریالی سیاسی است. درام بر اساس اتفاقات و رویدادهای دربار و تقابل دو نیرویی که یکی وفادار به کشور و گروهی دیگر که تنها به حفظ منافع خود می اندیشند شکل می گیرد.

به خلاف سریال ها و فیلم های ایرانی که مثلا برای قدیمی بودن فیلم و سریال خود از فیلترهای عجیب و غریب استفاده می کنند در سریا ل دونگی و سریال های مشابه کره ای که در طول این سال ها از تلویزیون پخش شده است رنگ های سریال کاملا شارپ و زنده هستند و از فیلتر برای نشان دادن قدیمی بودن فضای قصه استفاده نشده است. نورپردازی ها طبیعی هستند و برای نشان دادن زمان قدیمی داستان دستکاری نشده اند. حتی شخصیت های منفی و مثبت در طول قصه شناخته می شوند. همه مثل هم هستند و صرفا افعال و اعمالشان است که می گوید شخصیت مثبت داستان هستند یا منفی و نه  ادا و اطوارهایی که در می آورند یا گریم عجیب و غریبشان! سریال دونگی مثل نمونه های چینی خود هم پر از اکشن و درگیری نیست. هنر کره ای ها در درونی کردن اکشن داستان است. سریا ل های کره ای مثل نمونه های چینی یا حتی ژاپنی خود با اکشن بیرونی و بزن و بکش های آن ها سر و کار ندارد. حتی اگر داستان و درام جنگی هم باشد آن چیزی که برای آن ها مهم است قصه است که اتفاقا گاهی نشان دادن آن به مراتب سخت تر از داستان های اکشن سرگرم کننده است. دونگی به خلاف سریال ها و فیلم های تاریخی ایرانی پر است از رنگ و همه چیز زنده و امروزی است. البته برای دیدن سریال دونگی باید زیبایی شناسی هالیوودی و متداول را کنار بگذارید! کره های ها زیبایی شناسی خاص خودشان را دارند که با قواعد هالیوودی از آن سر در نمی آورید یا حتی ممکن است از آن لذت هم نبرید. بازی ها و منطق داستان و حتی تکنیک های سینمایی چون فلاش بک به گونه ای دیگر در این سریال و نمونه های کره ای استفاده می شود. اگر با همان نگاهی که فرهنگ شرقی دارد به سریال نگاه کردید از آن لذت می برید و این شامل فرم روایت کردن داستان و یا حتی بازی های آن هم می شود. اما اگر صرفا با استانداردهای هالیوودی خواستید سریال را ببینید نمی توانید ارزیابی درستی از آن داشته باشید و احتمالا حتی شاید آن را مبتذل هم بدانید! فیلم زیبایی شناسی خاص خود را دارد که با همان باید به سریال نگاه کرد و البته دیدن آن طبق قواعد زیباشناسانه ای که به آن عادت کرده ایم و برای ذهن های کلاسه شده ای که از هنر و زیبایی و درام درکی ورای آنچه هالیوود می گویند ندارند سخت است. یک تفاوت دیگر سریال هم البته سیاه و سفید بودن شخصیت های اصلی است. این سریال «رنگی» به نام «خاکستری» ندارد چه در رنگ بندی و فضاسازی فیلم و چه حتی در شخصیت سازی و کاراکتر های داستان.