پس از یاداشت «پادزهر ایران هراسی» که گردشگری تنها راهکار خنثی سازی برنامه ترکیبی ایران هراسی است، اختصاصا در این یاداشت به مرور گردشگری معنوی می پردازیم. معنویت می‌تواند در همه ابعاد گردشگری حلول یافته و امکان معنا بخشیدن و بازآفرینی یک سفر را مهیا سازد، لذا شناسایی و تقویت مولفه‌های سازنده یک تجربه معنوی، مساله اصلی گردشگری با نگاه معنوی است.
دنیای امروز بیش از هر زمان دیگری با دشواری اشتغال دست به گریبان است، تک محوری بودن اقتصاد کشورها از جمله ایران، مشکل عمده بسیاری از برنامه ریزان به شمار می‌رود. به همین سبب باید به دنبال راه‌حل‌هایی خارج از الگوهای پیشین بود. گردشگری به مثابه یک نظام پیچیده با ابعاد بزرگ می‌تواند یک از راه‌های برون‌رفت از این تنگنا باشد و به همین جهت باید آن را از همه جنبه‌های ممکن مورد بررسی و مطالعه قرار داد.
همزمان با رشد و توسعه صنعت گردشگری در جهان، گرایش‌ها و نگرش‌های گوناگونی در گردشگری به وجود آمده است. به‌رغم وجود انواع مختلفی از گردشگری، اکثر مطالعات، گردشگری را از بعد مادی و جوانب ظاهری مورد بررسی قرار داده و به مهمترین ویژگی آن، یعنی معنویت کمتر توجه شده است. شاید بتوان گفت مهمترین بعد گردشگری، بعد غیرمادی و معنوی آن است که مورد بررسی دقیق و عمیق قرار نگرفته است. گردشگری و معنویت، مهمترین و ژرف‌ترین تاثیر و کارکرد گردشگری تلقی می‌شود. این بدان مفهوم است که جوانب معنوی گردشگری و تاثیرات آن بر روح و روان انسان مورد مطالعه قرار گیرد و به مهمترین تاثیر گردشگری، که آرامش روح و روان انسان است، پرداخته شود.
