۴ ویژگی که سکانس‌های کریستوفر نولان را منحصربه‌فرد می‌کند
به ندرت پیش می‌آید که سبک یک فیلمساز به اندازه کریستوفر نولان هالیوود را متحول کرده باشد. در این مطلب چند روش منحصر به فرد او در برداشت سکانس‌هایش را نام بردیم. کریستوفر نولان با والی فیستر (کارگردان و مدیر فیلمبرداری) در هفت فیلم بلند و هویته ون هویتما (تصویربردار و مدیر فیلمبرداری) در سه فیلم اخیرش کار کرده است. فیلم‌های او سبک بصری و موضوعی ثابتی دارند که در خدمت داستان‌هایی است که او دوست دارد روایت کند. به نظر شما نولان چه اسراری در فیلمبرداری‌اش دارد؟
۱. سادگی فریبنده
در ظاهر، سبک بصری نولان در مقایسه با سبک رایج هالیوود که معمولا شامل جلوه‌های بصری فوق‌العاده و حرکات پیچیده تکنوکرِینی می‌شود، ساده است. نولان حرکت حداقلی را ترجیح می‌دهد، مگر اینکه خیلی ضروری باشد، و عموما در هر چیزی که حواس بیننده را از داستان منحرف کند، مانند حرکات دالی (وسیله‌ی دوربین‌بر) در حین دیالوگ، خویشتن‌داری زیادی نشان می‌دهد.
او ترجیح می‌دهد از گرافیک کامپیوتری به عنوان آخرین راه حل استفاده کند، تا اینکه یک نسخه عملی از هر حرکت اضافه یا افکت را به تصویر بکشد، و تنها پس از آن از VFX (جلوه‌های ویژه) برای بهبود آنچه قبلا گرفته است استفاده کند. در فیلم «سرآغاز» (Inception)، آن‌ها انفجارهای واقعی ایجاد کردند، سپس سکانس‌ها را در پس‌تولید تقویت کردند. انجام این کار پوششی از واقع‌گرایی ایجاد می‌کند که برای فیلمسازی که همیشه از مخاطب می‌خواهد واقعیت آنچه را که تماشا می‌کند زیر سوال ببرد، بسیار مهم است.
او این رویکرد را در استفاده از مکان‌های عملی منعکس می‌کند. او و طراحان تولیدش، به‌جای اینکه چیزی در مرحله‌ی صدا خلق کنند، که گاهی با لباس پوشیدن یا جلوه‌های بصری تقویت می‌شود، سفرهای زیادی می‌کنند تا مکان‌های شگفت‌انگیزی بیابند که زنگاری واقعی از زمان در خود دارند.
در سه‌گانه‌ی بتمن، غار بتمن در مقایسه با نسخه‌های علمی-تخیلی قبلی مخفیگاه، شبیه یک غار واقعی با رودخانه زیرزمینی کامل بود. این یک مثال ملموس از انتخاب‌های هوشمندانه‌ی نولان است.
۲. بازی با نور و سایه
دستکاری نور و سایه‌ها به شما این امکان را می‌دهد تا ماهیت واقعی یک شخصیت را درک کنید.
از نظر نورپردازی، نولان دوست دارد چهره‌ها را در سایه‌های عمیق نگه دارد تا اینکه سوژه را بیش از حد روشن کند. این منعکس کننده شخصیت‌های نولان است که اغلب نقشه‌های پنهان یا جنبه‌ای تاریک دارند.
به جای نورپردازی هر دو طرف صورت با نور اصلی، سبک مشخص نولان این است که نور اصلی فقط سمت نزدیک چشمان را روشن کند تا سه چهارم صورت در سایه باشد. نورپردازی یک صحنه به سبک نولان شامل پنهان کردن بخشی از صورت سوژه در سایه است.
۳. خلق تصاویر
فیلم‌های نولان، بدون اینکه بیش از حد تاریک یا اغراق‌آمیز شوند، جزییات زیادی را در سایه نگه می‌دارند زیرا او تمام فیلم‌هایش را روی نوار سلولویید فیلمبرداری می‌کند.
نولان همچنین از طرفداران بزرگ فیلمبرداری و پروژکشن با فرمت بزرگ است او بسیاری از فیلم‌های خود را با نوار سلولوئیدی ۶۵ میلی‌متری فیلمبرداری می‌کند. این میدان دید وسیع تقریبا به خودی خود مانند یک جلوه خاص است و در ترکیب با مکان‌های دیدنی، می‌تواند تصاویری را خلق کند که به نظر می‌رسند خارج از دنیای واقعی ما شکل گرفته‌اند.
۴. سکانس‌های بسته و گسترده‌ی همزمان
نولان به‌جای گرفتن تصاویر گسترده و کلوزآپ زیاد، ترجیح می‌دهد دیالوگ‌هایش را در یک شات متوسط پخش کند که چهره گوینده، سر و شانه فردی که با او صحبت می‌کند و محیط اطراف او را نشان می‌دهد. این بدان معنی است که یک اجرا می‌تواند در طول یک برداشت واحد انجام گیرد بدون اینکه در ویرایش خیلی کوتاه شود.
نولان ترجیح می‌دهد صحنه‌های دیالوگ را در یک برداشت بگیرد. اما، مانند بسیاری از فیلم‌های او، این قاب‌بندی به ظاهر ایستا یک فریب ظریف است. او در واقع در طول مدت برداشت به آرامی قاب را کوچک می‌کند، بنابراین هر بار که بین صحبت‌های بازیگران کات می‌دهد، قاب کمی کوچک‌تر از قبل دیده می‌شود. ما احساس می‌کنیم که وارد گفتگو می‌شویم، بدون اینکه اصلا بدانیم چرا و چگونه.
حرکت تدریجی دوربین به داخل صحنه، مخاطب را به طور ماهرانه‌ای به گفتگو می‌کشاند.
هیچ چیز بیش از حد فانتزی یا ساختگی در مورد سبک فیلمبرداری نولان وجود ندارد. با این حال، فیلم‌های او هر چیزی جز ساده و معمولی هستند. او ترجیح می‌دهد پیچیدگی را برای نحوه قصه پردازی، با خطوط زمانی پیچیده و روایت‌های تو در تو، حفظ کند.
منبع: دیجی کالا و premium beat
