اسطوره سازان تمدن ایرانی

.

سینما می تواند در صنعت #گردشگری نیز نقش مهمی ایفا کند. تصویر و گردشگری بدجور با هم عجین شده اند و این قرابت در #سینما به اوج خود می رسد.
به اسامی این فیلم ها دقت کنید: هری پاتر، رمز داوینچی، نیمه شب در پاریس، توریست، باشگاه شبانه، خیلی دور خیلی نزدیک، شام آخر، اژدها وارد می شود و مینای شهر خاموش. این فیلم ها به غیر از نام بازیگران و کارگردان چه چیزی را در ذهن شما تداعی می کند؟ اگر طرفدار سینما باشید و این فیلم ها را دیده باشید، به طور قطع با مرور هر یک، به لندن، پاریس، ونیز، نیویورک، کویر مصر، نایین، قشم و بم، سفر کرده اید.

صاحبان سرمایه سال هاست که می دانند با سرمایه گذاری روی سینما و تلویزیون می توانند به ذهن مخاطبان دسترسی پیدا کرده و بر سلیقه آن ها تاثیری شگرف بگذارند.

متخصصان به این نکته واقفند که سینما می تواند در صنعت گردشگری نیز نقش مهمی ایفا کند. آن ها می دانند که تصویر و گردشگری بدجور با هم عجین شده اند و این قرابت در سینما به اوج خود می رسد. نقشی که یک فیلم خوش ساخت بر ذهن مخاطب می اندازد، اثراتش چندین برابر بیشتر از انواع دیگر تبلیغ هاست؛ به طوری که یک فریم کوتاه عاشقانه در یک فیلم، می تواند رویای سفر در ذهن مخاطبی که کیلومترها دورتر از آن لوکیشن زندگی می کند را زنده کند. به همین دلیل است که مسوولان گردشگری در بسیاری از کشورها، به این نتیجه رسیدند برای ارتقای گردشگری شان، علاوه بر ایجاد زیرساخت های رفاهی و امکانات زیربنایی، به هنر هفتم توجه بیشتری نشان دهند و امروزه کشورهای زیادی درگیر این مساله شده اند.

هر سال در بهمن ماه، سینمای کشور کانون توجهات می شود. اما در سینمای ایران جز مواردی اندک که به نظر می رسد انتخاب لوکیشن بسیاری از آن ها، با سلیقه یا علاقه شخصی کارگردان صورت گرفته است، برنامه ریزی و سرمایه گذاری مدون و حساب شده ای در این حوزه انجام نشده است. فرصتی که در سطح ملی و جهانی در اختیار ما بوده و تاکنون نتوانسته ایم به خوبی از آن استفاده کنیم.

این امر زمانی اهمیت بیشتری می یابد که می بینیم ایران از طرفی پتانسیل های فراوانی برای جذب گردشگر دارد و از طرف دیگر مملو از لوکیشن هایی است که می تواند مورد توجه هر کارگردان تراز اولی قرار گیرد. شاید حلقه مفقوده در این میان، نبود یک ارگان یا سازمان مسوول در کشور است که اولویت آن پرداختن به مقوله گردشگری سینما باشد. ارگانی که اگر حضور ملموس تری داشت؛ می توانست به کمک فیلمسازان رود و با تخصیص بودجه های تشویقی و دعوت از گروه های بین المللی به این موضوع، سروسامان مطلوب تری بخشد.

با تمام این اوصاف، گفتن این امر نیز خالی از لطف نبوده که رابطه بین سینما و گردشگری یک رابطه دوسویه و برد-برد است و اگر نقش لوکیشن های زیبا و پرخاطره را در غنا و ماندگاری و در نهایت فروش بیشتر یک فیلم نادیده بگیریم، راه بی انصافی را در پیش گرفته ایم.