درآمد شبکه نمایش خانگی از کجاست؟
یاداشتی از پدرام بهابادی: قسمت هفتم سریال منتشر می شود. قیمت کیفیت بالای فیلم 5000 تومان تعیین می شود برای دانلود.
کافی است دو ساعت صبر کنید. در تمامی کانال های تلگرامی و وبسایت های داخلی می توانید بدون پرداخت 5000 تمام، به صورت رایگان فیلم را دانلود کنید.
چند نفر در ایران این کار را می کنند؟ تقریبا 90درصد مخاطبان شبکه نمایش خانگی، فیلم مورد نظر خود را بدون خرید نسخه اصلی دی وی دی و یا حتی دیجیتال می بینند.
پس اگر اینجور است که این شبکه های نمایش خانگی و سریال های پر مخاطب پخش خانگی باید ورشکست می شدند و با پخش خانگی خداحافظی می کردند و به سمت تلویزیون می رفتند.
به نظر شما وقتی فقط 10 درصد از جامعه برای تولید محصول شما پول می دهند، به صرفه نیست که هرچند با قیمت کم ولی سود ده کالای خود را به تلویزیون ایران بفروشید؟
شما که مطمئن هستید که فیلم هایتان بدون اینکه خریداری بشوند، مجانی دانلود می شوند، و هیچ راه قانونی برای جلوگیری از این کار نیست. پس چرا حاضر نیستید به سمت تلویزیون بروید؟
جوابش ساده است. اما قبل از اینکه جواب آن را دهیم بگذارید دلیل اینکه تهیه کنندگان این بخش از تولیدات فیلم در ایران، در رسانه ها سر و صدا می کنند که قانون کپی رایت در ایران نیست و ما داریم ضرر می دهیم را برای شما بگویم:
این فقط یک خیانت و توهین بزرگ به شعور ملت عادی ایران است.
چرا که اصلا درآمد شبکه نمایش خانگی به هیچ وجه از فروش نسخه های اصلی و اورجینال نیست. و اینگونه سر و صداها که هر از چندگاهی از طرف تهیه کنندگان بیرون می آید، فقط برای این است که خود را مظلوم نشان دهند و دلسوزی مردم ایران را برای خود همراه کنند، که در برابر مجوزهای ارشاد قدرت اجتماعی داشته باشند و با پایگاه اجتماعی قوی بتوانند از سد بزرگترین مشکلات مجوز دهی در ارشاد و پروانه نمایش عبور کنند.
در آمد اصلی شبکه نمایش خانگی تبلیغات و بیلبورد است
نه تنها در ایران بلکه در سراسر دنیا، هیچ شرکتی روی درآمد حاصل از فروش نسخه های دیجیتال خود فکر نمی کند. دقیق تر بگویم اینکه در آمریکا و اروپا دیگر هیچ DVDی برای انتشار سریال در پخش خانگی تولید نمی شود. فیلم ها را فقط روی اینترنت و روی یک وبسایت فروش می گذارند و شما می توانید با پرداخت قیمت تعیین شده فیلم را دانلود کنید. اما این کار فقط برای داشتن یک حق قضائی است و برای نشان دادن شرعی بودن و تجاری بودن اثر است. یک جور بهانه برای اینکه بتوانند بعدا صحبت از فروش بالا و برندسازی کنند.
اما به طور مشخص ایران را بررسی کنیم.
اگر این سریال را دیده باشید، و سر رشته ای از قیمت قراردادهای بازیگران سینمای ایران داشته باشید، بدون هزینه تجهیزات تولید این سریال و لوکیشن ها و تدارکات، فقط و فقط پول قرارداد بازیگران این سریال در حدود 7 میلیارد تومان می باشد. با این عدد در سال 1396 می شد 2 فیلم سینمایی جنگی با بازیگران مطرح و طراحی صحنه بسیار قوی ساخت. یا حتی 3 فیلم اجتماعی با بازیگران حرفه ای و لوکیشن های ناب.
این که می گویم فیلم سینمایی، یعنی کل بودجه ساخت یک فیلم سینمایی از بازیگر بگیرید تا تمامی عوامل و تجهیزات تولید.
اما یک سریال 16 قسمتی یا بیشتر با لوکیشن های داخلی، به علاوه آن 7 میلیارد تومان حدودا 1.5 میلیارد تومان هم هزینه تولید دارد. این 8.5 میلیارد تومان از کجا تامین می شود. و اصلا فرض کنیم تامین شود، فیلم را می سازند که سود کنند، پس حداقل با 8.5 میلیارد تومان سرمایه گذاری باید دستکم 6 میلیارد تومان سود خالص برای سرمایه گذار داشته باشد.
پاسخ را به شما گفتم. وقتی عاشقانه روی بیلبوردهای شهری می رود یک اسپانسر تبلیغاتی، لوگو و نامش در پایین و حتی گاهی در بالای بیلبورد ثبت شده است. فکر می کنید برای هر قسمت و هر بیلبورد یک اسپانسر حاضر است چقدر پرداخت کند؟
اسپانسر نه تنها پول اجاره بیلبورد را می دهد، بلکه برای هر قسمت 5 میلیارد تومان می دهد تا لوگو خود را روی بیلبورد تبلیغاتی قسمت های این سریال درج کند. چرا؟؟؟
ساده است، اگر آن اسپانسر خود یک بیلبورد بزند و محصول خود را تبلیغ کند، تنها جذابیت تصویری دارد، اما اگر لوگو خود را در کنار تصویر مهناز افشار، محمدرضا گلزار و سلبریتی های دیگر ایرانی قرار دهد، بیش از 1000 برابر تاثیرگذاری و جذابیت دارد.
برای همین حاضر است برای هر قسمت5 میلیارد تومان پول دهد ولی نام برندش با نام بازیگران ایرانی نشان داده شود.
به نظر شما آیا اگر کل دنیا هم فیلم ها را مجانی دانلود کنند و ریالی به تهیه کنندگان ندهند، بخش سریال خانگی ورشکسته می شود؟
خیر، و این فقط یک توهین است، که وبسایت های دانلود رایگان فیلم دارند ما را ورشکسته می کنند.
