موفقیت سریال «پایتخت» در دهه گذشته و استقبال از «نون.خ» نشان می‌دهد که هنوز ظرفیت‌های زیادی در نشان دادن مکان‌ها، لهجه‌ها و گویش‌ها وجود دارد.
اگر در دهه‌های گذشته نشان دادن میدان آزادی و چرخیدن دور آن جزء جدانشدنی فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی بود و در سال‌های بعدترش برج میلاد هم همین نقش را بازی می‌کرد، اما نگاهی به مجموعه‌های پرمخاطب سه دهه اخیر تلویزیون نشان می‌دهد که لوکیشن و داستان خارج از تهران مخاطبان زیادی دارد. برای بخش عظیمی از کارگردانان ساختن فیلم یا سریال در فضای آپارتمانی شاید دلچسب‌تر و آسان‌تر باشد اما فیلمسازانی هم هستند که رنج سفر را به جان می‌خرند و با سرما، گرما، دوری و سختی همنشین می‌شوند تا سریال‌شان فقط رفتن از خانه به شرکت و بالعکس نباشد. در سال 99 و تاکنون سهم سریال‌هایی که در شهرستان‌ها ساخته شدند و مردم هم دوست‌شان داشتند، بیشتر بوده است.
موفقیت سریال «پایتخت» در دهه گذشته و استقبال از «نون.خ» نشان می‌دهد که هنوز ظرفیت‌های زیادی در نشان دادن مکان‌ها، لهجه‌ها و گویش‌ها وجود دارد که به دلایل مختلف نادیده گرفته شده است. مجموعه‌هایی مانند «روزی روزگاری» و «قصه‌های مجید» که در صدر فهرست سریال‌های موفق و پرمخاطب تلویزیون قرار دارند به‌واسطه استفاده صحیح و به‌جا از شهر و گویش مناسب‌شان است. بدیهی است که سریال‌هایی هم خارج از تهران ساخته شده‌اند و ضعیف بوده‌اند و نباید حکم کلی داد، اما تنوع تصاویر و قصه‌ها و همچنین استفاده از امکانات طبیعی به فیلمسازان اجازه مانور بیشتری می‌دهد.
استفاده از لوکیشن روستا و کاراکترهای ساده‌دل یا ساده‌لوح البته پیش از انقلاب هم سابقه داشته است. افرادی که عموما با قلبی پاک و به‌دور از شیله‌پیله به تهران می‌آمدند و کلاه سرشان می‌رفت و از همه لحاظ صدمه می‌خوردند و در انتها متوجه می‌شدند که روستای خودشان برای کار و زندگی جای بهتری است. این ساختار اما سال‌های بعد تغییر یافت و شهرهای بزرگ فقط برای عبرت گرفتن نبودند. دیگر نیازی نبود که فیلمنامه و کارگردان دست نیاز به مظاهر شهرنشینی بلند کنند و یک سریال از ابتدا تا آخرش را می‌توانست در یک شهرستان نشان دهد.
توجه به مناطق مختلف کشور فارغ از جذابیت‌های بصری و روایی می‌تواند در به‌وجود آوردن حس امید و آرامش آن منطقه هم موثر باشد. مردمی که خودشان را از قاب تلویزیون تماشا کنند احساس مهم بودن پیدا می‌کنند و شراکت در تولیدات فرهنگی و هنری سرزمین‌شان فرصتی مغتنم برای عرضه توانایی‌هایشان به آنها می‌دهد.
