اسطوره سازان تمدن ایرانی

«اسطوره های آهنی» نمایشگاهی از مجسمه‌های توکل اسماعیلی (مش اسماعیل) هنرمند خودآموخته‌ای که بیشتر سال‌های زندگی‌اش را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و در کنار مجسمه‌سازان بزرگی گذراند، ۲۰ تیر در گالری طراحی هنر گشایش می‌یابد.

مدرسه ملی سینمای ایران در راستای اجرای «طرح توانمندسازی و اشتغال‌پذیری دانشجویان سینما» و همچنین «ارتقاء و توسعه دانش فعالان عرصه سینما» در دو حوزه آموزش و پژوهش، با دانشگاه‌ها و موسسات سینماییِ مرجع همکاری می‌کند.

به گزارش رسیده، این مهم پس از انعقاد تفاهم‌نامه همکاری دوطرفه با دانشگاه هنر، تربیت مدرس، تهران، سوره، صدا و سیما، دانشگاه علمی و کاربردی و همچنین خانه سینما، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، موزه سینمای ایران، امور بین‌الملل سازمان سینمایی، انجمن ایرانی مطالعات جهان و … انجام می‌گیرد.

اجرای «طرح توانمندسازی و اشتغال‌پذیری دانشجویان سینما» در دو حوزه آموزش و پژوهش شامل محورهایی همچون تعامل در خصوص کارآموزی و کارورزی دانشجویان سینما و حضور در پروژه‌های سینمایی، ارائه سمینارها، دوره‌های تخصصی و کارگاه‌های آموزشی کوتاه‌مدت، انجام بازدیدهای علمی برای دانشجویان سینما و هدایت و حمایت از پایان‌نامه‌های تحصیلی در مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری در راستای نیازهای تحقیقاتی کاربردی سینمای ایران می‌شود.

برنامه‌های آتی در جریان این طرح‌ها، متعاقباً به اطلاع عموم خواهد رسید.

عنوان: سینمای جنگی آمریکا و رسانه‌ها از زمان جنگ ویتنام تا کنون
نویسنده: پترشیا کیتون/ پیتر شکنر
چکیده:
این کتاب به بررسی فیلم‌های سینمایی، فیلم‌های مستند، مجموعه‌های تلویزیونی و بازی‌های ویدئویی تولید شده پس از جنگ ویتنام می‌پردازد. هدف از این اقدام نیز بررسی عملکرد این رسانه‌ها در ارتباط با به بیراهه رفتن مأموریت‌های گوناگون سیاسی و نظامی است. کتاب حاضر با تحلیل سینمایی فیلم‌های خاص، نگاهی تاریخی به مؤلفه‌های فرهنگی، سیاسی و صنعتی موثر بر تکامل و اثرات سینمای جنگی از زمان جنگ ویتنام به این سو دارد. در این پژوهش همچنین به این موضوع پرداخته شده است که چگونه جنگ‌های اخیر موجب تولید فیلم‌های سینمایی، مستند، مجموعه‌های تلویزیونی، بازی‌های ویدئویی و گزارش‌های خبری بی‌شمار شده‌اند.

عنوان: رویا‌های یک ملت (درباره سینمای فلسطین)
ویراستار: حمید دباشی
چکیده:
این کتاب منبعی ارزشمند است که با اتخاذ رویکردی هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه نظریه و عمل را در هم می‌آمیزد و موضوع سینمای فلسطین را از منظر گفتمان‌های مختلف از جمله زیبایی‌شناسی، روایت‌شناسی، مطالعات فیلم، نقد ادبی، نقد فیلم، مطالعات ‌فرهنگی، فمینیسم، روانکاوی، زبان‌شناسی و غیره مورد کنکاش قرار می‌دهد. از این رو سینماپژوهان با مطالعه‌ کتاب می‌توانند به درک عمیق‌تری نسبت به سینمای فلسطین دست یابند.

عنوان: آسیب‌شناسی چرخه‌ تولید در سینما
نویسنده: موسسه فرهنگی اجتماعی حرا
 
چکیده: این پژوهش با این فرض بحث خود را آغاز می‌کند که با توجه به مصاحبه‌های مختلف فعالان سینمای کشور در خصوص مشکلات موجود در سینما، (از جمله: افزایش هزینه‌های تولید و کاهش مخاطبان سینما، نارضایتی فیلم‌سازان و مدیران سینمایی کشور و غیره) به نظر می‌رسد که چرخه تولید در سینمای کشور با مشکلات متعددی مواجه است. در ادامه نگارنده با طرح این سؤال که مهم‌ترین آسیب‌های چرخه‌ تولید در سینمای ایران کدامند، اهداف زیر را به عنوان هدف‌های کلان خود در نظر می‌گیرد: ۱- شناسایی عوامل کلان آسیب‌زا به چرخه تولید در سینما کشور ۲- آگاهی از آسیب‌های مرحله‌ پیش تولید در سینمای کشور. ۳- شناخت آسیب‌های مرحله تولید در سینما؛ و درنهایت ۴- آگاهی از آسیب‌های مرحله‌ پس از تولید در سینمای کشور.

ناشر: مدرسه ملی سینمای ایران

مدرسه ملی سینمای ایران با همکاری دانشگاه تهران و سازمان امور سینمایی در پروژه‌ای با عنوان «مسائل، چالش‌ها و چشم‌انداز توسعه اسلامی و ایرانی صنعت سینمای ایران»، در سال ۱۳۹۴  اقدام به تألیف و ترجمه ۴۰ عنوان کتاب کرد که این کتاب‌ها طی مراسمی در روز ۶ دی ۹۴ در محل مدرسه ملی رونمایی شدند.

 هنگامیکه RAI (رادیو و تلویزیون ایتالیا) انتشار برنامه تلویزیونی خود را در ۳ ژانویه ۱۹۵۴ آغاز کرد، سینمای ایتالیا در اوج شکوفایی خود بود. بسیاری معتقد بودند که اگر تصاویر در خانه قابل ارائه باشد، مردم دلیلی برای بیرون رفتن نداشته و بنابراین حضور در سینما به زودی کاهش خواهد یافت. با اینحال، باگذشت زمان شاهد این بودیم که این دو رسانه به طور همزمان در رقابت با یکدیگر بوده و همچنین یکدیگر را تکمیل کرده و بر هم تأثیرگذار بودند.
از همان ابتدای راه‌اندازی تلویزیون در ایتالیا، فیلم‌ها معمولاً دوبار در هفته، مرتبه اول دوشنبه‌ها و مرتبه دوم در آخر هفته پخش می‌شدند. حضور در سینما تاحدی در روز دوشنبه کم بود و به همین دلیل بسیاری از سینماها در این روز تعطیل شده تا پخش فیلم موجب ضرر مالکین نشود. باید به یادداشت که در دهه ۱۹۵۰، تصاویر آمریکایی محبوب جایی غیر از سینماها پخش نمیشد. مهمترین زمان برای سینما عصر شنبه و ظهر یکشنبه بود.
شک و تردیدهای زیادی بر عصر ورود تلویزیون در ایتالیا حاکم بود؛ حدود ۶۰۰ نفر برای RAI۲ کار میکردند و هماهنگی فعالیتها و برنامه‌های آنان کار آسانی نبود. با اینحال، یک مسئله قطعی بود؛ هیچکس نه قصد تقلید از سینما و نه رقابت با آن را داشت؛ همه بر سر این موضوع اتفاق نظر داشتند که تلویزیون بیشتر باید ابزاری اطلاعاتی باشد تا وسیله سرگرمی و باید برای نزدیک کردن مردم ایتالیا به یکدیگر تلاش کند. بااینحال بازهم ارتباط بین سینما و رسانه جدید به نام تلویزیون وجود داشت. تمامی مجریان از استودیوهای سینما آمده بودند. این مجریان که مجبور به سازگاری با شیوه‌های نورپردازی و تصویربرداری بودند، برخی از سبک‌های کار سینمایی را با خود به تلویزیون آوردند، برای مثال استفاده از نورپردازی اصلی، تصویرهای ثابت در ابتدای هر برنامه، معکوس تصویر به جای تصاویر میانجی در مصاحبه‌ها و گفتگوها.
استفاده از تکنیک‌های سینمایی با افتتاح کانال دوم در سال ۱۹۵۹ آسانتر شد. RAI۱ به پخش مسابقه، گزارش، سریال و گفتگوها پرداخت درحالیکه RAI۲ بیشتر گرایش به فعالیت‌های آزمایشی داشت. کارگردانها و مدیران برای کار در تلویزیون دعوت شدند، دوربین های ویدئویی سبک برای تصویربرداری در لوکیشن و تولید مستند یا اخبار زنده به کار رفتند و تعداد اندکی فیلم با مشارکت مالی شرکت‌های تولیدی تهیه شد. RAI از فیلم‌ها به عنوان کالای مصرفی باهدف پر کردن بخش‌های خالی در برنامه استفاده می‌نمود.
دو دهه مشارکت نزدیک با سینما به شدت بر تلویزیون ایتالیا تأثیر گذاشت. شبکه RAI پیوسته مجموعه‌های آمریکایی را پخش می‌کرد که مخاطبین مشتاق به طور منظم آن‌ها را دنبال می‌کردند، اما چندین سریال نیز تولید کرد که هیچ‌گاه بیشتر از چهار یا پنج اپیزود نشدند. دلیل این بود که مردم در RAI داستان‌هایی خودبسنده، منسجم و در اندازه فیلم را ترجیح می‌دادند که در پایان، ادامه نداشته باشد. در مطالعه رابطه بین سینما و تلویزیون، عوامل بسیار دیگری در تکامل شبکه RAI از زمان نیمه دهه ۱۹۶۰ نقش داشتند. افتتاح شبکه سوم، به نام RAI۳ در سال ۱۹۷۴ به تنوع برنامه‌های تلویزیونی کمک کرد و همین باعث شد تا مخاطبین تلویزیونی با چنان سرعتی گسترش بیابند که تقریباً تمامی شرکت‌های فیلم‌های خبری مجبور به تعطیلی شدند. (در سال ۱۹۶۵ مهم ترین شرکت‌ها تعطیل شدند اما برخی تا سال ۱۹۷۲ دوام آوردند). با توجه به افزایش درخواست‌های مردم، RAI۱ یکی از برنامه‌های متنوع خود را برای روز شنبه عصر تعیین کرد که البته به ضرر سینما بود.